Το ακορντεόν

 Της Αννιτας  Λουδαρου  Σαν ακορντεόν ανοιγοκλείνει η ζωή και φεύγουνε τα χρόνια. Και δεν έχω δει , ούτε λαχταρήσει ποιό βαθειά κόκκινο ουρανό απ΄αυτό που δέχεται τα αληθινά βιωμένα χρόνια. Αυτά που ξέφυγαν απο τα ιλουστρασιόν και τα photoshop και μείνανε κατάλληλα και αρμονικά ζυγισμένα να προκαλούν τα μέγιστα. Σαν την ρυτιδούλα που αυλακώνει και αναζητά αν όταν της έλεγες πως την αγαπάς , της έλεγες αλήθεια.....

     Μια ώρα δεν φθάνει παρά μονάχα για να κεραυνοβοληθείς από την ομορφιά ενός σκέτου ερειπίου. Χιλιάδες ώρες να φτιάξουμε τον κόσμο μας. Ο κόσμος μας όλα αυτά που έχουμε φυλαγμένα μέσα μας. Τα βιβλία, τα αποκόμματα, οι μουσικές, τα σκοτάδια μας, όσα αντικρύσαμε, όσα αποσπασματικά θυμόμαστε και με την φαντασία μας ανασκευάζουμε. Οι αγαπημένοι μας , πανέμορφοι και αγέραστοι απλά και μόνο γιατί τους αγαπήσαμε.
      Η συνολική εικόνα της ζωής μας. Στιγμιότυπα και φωτογραφίες βγαλμένες όχι από το ψηφιακό σύμπαν, αλλά από μια παλιά πολαρόιντ. Εικόνες που όσο και αν τις περάσουμε από ρετούς , θα ''χάνουν'' πάντα κάτι. Θα παραμένουν τσαλακωμένες , αλλοιωμένες και ελαττωματικές και ακριβώς γι΄αυτό αναντικατάστατες.
    Γιορτινές μέρες και ο χρόνος έρχεται ακόμα πιο κοντά. Σχεδόν ακούς την αναπνοή του, σε  συνδιασμό με τα κρακ κρακ των φωτογραφικών μηχανών. Τριγυρνώ μέρες τώρα, χρόνια ανάμεσα σε χριστουγεννιάτικα δέντρα υπερπαραγωγές. Εκατομμύρια pixel φαντασμαγορικής ευτυχίας με προγραμματισμένη περιοδικότητα φωτεινότητας , φθάνουν στην οθόνη μου . Και όσο πιο μεγάλες οι υπερπαραγωγές τόσο περισσότερο  αναπολώ, εκείνο. Έτσι όπως ολοκάθαρα το θυμάμαι. Κοντό , να κονταίνει κι άλλο  όσο εγώ ψήλωνα. Να στέκει καμαρωτό δίπλα στην τηλεόραση, μπροστά από την μπαλκονόπορτα. Με γιρλάντες από βαμβάκι και παιχνίδια από ασημόχαρτο. Με φώτα μεγάλες,  πολύχρωμες , σταθερές λάμπες και όχι αναβοσβηνόμενες ψειρούλες. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο των παιδικών μου αναμνήσεων. Το φέρνει και το παίρνει στον αφρό της , η μνήμη μου.
     Οι μέρες προχωρούν, ο χρόνος κυλά και εσύ θέλεις να τρέξεις προς πάσα κατεύθυνση.  Σου έτυχε τώρα να προσπαθείς να αναστηλώσεις και τόση ιστορία , ακμή και μεγαλείο, να βρεις λύσεις, ν΄αλλάξεις σχήματα .Και  είναι τόσες πολλές  φορές οι στόχοι σαν τους ξακουστούς κούρους, μεγαλειώδεις και άκαμπτοι μέσα στην απραξία τους.
     Τελικά οι γιορτές έρχονται πολλές φορές. Άπειρες συν μια. Μια φορά ξεχωριστή για τον καθένα μας και μια για όλους μαζί. Και εκείνη η μια ξεχωριστή του καθένα είναι σαν τότε που έχει  έρθει η σειρά σου  να πετάξεις πολύ ψηλά , γιατί τα κατάφερες, και φωνάζεις ''απίστετυτο'' . Κάθε φορά φωνάζεις απίστευτο . Πολλά απίστευτα . Και παραμένεις να προκαλείς τα μέγιστα.  Σε μια μοναδική ,  ανεπανάληπτη  και απίστευτη ζωή και ενώ το ακορντεόν ανοιγοκλείνει  ασταμάτητα.




Καλή μας χρονιά.
   




Φωτογραφία από την περιοχή Gretna στην Σκωτία ( Φωτογραφία Scott Heppell Associated Press)