Κομμάτια του παζλ

 Γράφει η Αννίτα  Λουδάρου    Πολλά κομμάτια μικρά, μεγάλα, κατάλληλα, αταίριαστα, ιδανικά. Κομμάτια  σαν ολόκληρα κεφάλαια ενός πολύπλευρου, ατέλειωτου βιβλίου.  Άλλα σύντομα και περιεκτικά , άλλα περιγραφικά.
     Και πάντα ένα που θα πιστέψουμε πως είναι το πιο σπουδαίο απ΄όλα. Από έρωτα γραμμένο συνήθως  αυτό. Κεφάλαια που διαδέχονται το ένα τ΄άλλο με μας να κουραζόμαστε λίγο, αφού τα σενάρια ελαφρώς κάποιες φορές  επαναλαμβάνονται .....
Αρχίζουν τότε οι αναζητήσεις και οι ενδοσκοπήσεις, για το τι μπορεί να έφταιξε και το σενάριο επαναλήφθηκε. Αναρρωτιόμαστε μήπως μπήκαμε σε λάθος κινηματογραφική αίθουσα και είδαμε λάθος έργο.  Πολλοί σκοτωμοί τριγύρω και δεν τους είχαμε επιλέξει. Το έργο τελειώνει και εμείς αργούμε ν΄αγαπήσουμε αυτό που ζήσαμε και μαζί μ΄αυτό το κομμάτι που καταλάβαμε για τον εαυτό μας. Να πούμε ''τι ωραία που σ΄είχα'' σ΄αυτό που έφυγε. Να πάμε παρακάτω, κάπου αλλού που δεν έχει σκοτωμούς.
     Γιατί πάντα πάμε κάπου. Κάπου που θα μάθουμε και άλλα κομμάτια, ακόμα κι αν σταθούμε στο ίδιο έργο με μια άλλη πια διάθεση . Σαν μια συνάντηση με τον αληθινό χρόνο . Σαν να ανακαλύπτουμε άλλο ένα κομμάτι, για να συμπληρώσει το παζλ, που ας το ομολογήσουμε  μπορεί και να το φτιάχναμε για χρόνια πριν.
     Τριγύρω οι φίλοι. Άλλα σπουδαία κομμάτια. Μ΄αυτούς που θα γελάσουμε, θα μιλήσουμε, θα κλάψουμε, οι ώμοι που θα ακουμπήσουμε σε δύσκολες και όχι μόνο στιγμές. Αυτοί που αν δεν υπήρχαν θ΄άφηναν την ζωή ερημωμένο σπίτι. Τους φίλους που δεν δημιουργήσαμε , αλλά κερδίσαμε. Αυτοί που δεν έγιναν αλλά γεννήθηκαν. Οι άγγελοι που μας ακολουθούν για μια ζωή. Μ΄αυτούς που μπορούμε να καθήσουμε στην σιωπή και να γεμίσουμε . Αφού αυτά που λέμε στην σιωπή έχουν το ζουμί. Και όσο πια καταλαβαίνω όλο και πιο καθαρά, η αληθινή φιλία είναι φάρμακο αντιγήρανσης, ανάβει το μυαλό και τις καρδιές και μας κάνει ελαστικούς στα κόστη.
     Πως να μετρήσεις την φιλία ;  Μετριέται η ευτυχία ; H εποχή μας καμιά φορά το ζητάει. Επιδιώκει μετρήσεις και αποτιμήσεις. Την ενδιαφέρει πολύ η μεταμόρφωση της τραγωδίας, η τεχνιτή αποφυγή του πόνου. Κάτι σαν μια κατάσταση επάρκειας , δίχως ερωτηματικά , χάσματα, αμφιβολίες και ίχνη έλλειψης. Κοντολογίς αποχαύνωση, γλυκερά ροζ συννεφάκια, Της θεληματικής αισιοδοξίας χρώματα. Ακόμα κα ιοι δίδυμοι πύργοι γίνανε γκατζετάκια και αναμνηστικά φλυτζανάκια. Μια επιβεβλημένη θετική σκέψη, που σε οδηγεί πιο εύκολα να δεχθείς πως καμιά απολύτως υποχρέωση δεν έχει η κοινωνία να σε φροντίσει. Υποχρώση έχεις μόνο εσύ για τον εαυτό σου. Μα άνθρωπος γίνεσαι απ΄όλα τα κομμάτια σου, και από αυτά της θλίψης ακόμα περισσότερο. Αντίφαση. Ακόμα ένα κομμάτι του παζλ. Που μπαίνει αυτό άραγε;
     Η διάψευση των προσδοκιών καταφθάνει διαχρονικά με θλίψη. Χιονοστιβάδα κομματιών για το παζλ τότε. Μένουν οι φίλοι να φωτίζουν με τα στιχάκια τους, τους πόνους μας. Και  η ευχή να μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να είναι διαυγής, σαν έναστρος ουρανός και όχι αναγκαστικά και απαραίτητα ευτυχής.


Γλυπτική Nadine Fourre
http://www.equilibrezen.com