Χρωστάς. Έχεις δυνάμεις αμυντικές και διόλου κρούσεως. Όμως κάποτε για ψήγματα δευτερολέπτου , ανεπαισθήτως, γίνεσαι ράκος, από ένα τραγούδι , έστω και ελαφρών λογοτεχνικών ηθών, που το πρωτάκουσες στην νεότητα σου και που τότε το έκρινες ανώδυνο. Ανεπαισθήτως, εξουδετερώνει την θητεία σου στην λησμονιά και σε στέλνει σε μια σταγόνα χρόνου , στην θητεία σου στην μεγάλη μουσική, στην αρχαιοελληνική λογική σου , στην ανατολίτικη αισθητική σου. Σε πλήτει τότε, με ένα μελοδραματικό και πάρθιο βέλος. Σε μια σταγόνα χρόνου, σε μια ελάχιστη δέσμη δευτερολέπτων.....
Μετά ο ενταφιασμένος ( από σένα) χρόνος γίνεται χρόνος που δεν τον αναζητάς. Και ας σε αναζητά αυτός. Το τραγουδάκι θα τρυπήσει την πανωπλία που έχτισες , εκεί που σε εγκλώβισε η αδύναμη σου μνήμη. Ξεκνάς τότε ένα ιδιόρυθμο ταξίδι , που ανεπαισθήτως το λαχταράς. Βλέπεις τότε τον εαυτό σου σε κυριακάτικη ακροθαλασσιά, να προσπαθεί να νικήσει. Βλέπεις τον φιλόδοξο , αλλά χωρίς θωράκιση εαυτό σου , να τραβάει ξυπόλυτος προς τα αγκάθια, τραγουδώντας. Και θαυμάζεις, απορείς, αλλά κυρίως τρομάζεις , αναδρομικά που εκείνο το ανυπόδητο πλάσμα, κατάφερε να φθάσει μέχρι το σήμερα. Τρομάζεις αναδρομικά, αλλά για λίγο. Η αρματωσιά σου, που αποτελείται από θανάτους και νίκες, σβήνει σύντομα ,το φάντασμα του απόηχου από το τραγούδι εκείνο.Να κερδίσεις παλεύεις έτσι, άλλη μια ψευδαίσθηση του παρόντος. Ένα παρόν χωρίς διάρκεια και προοπτική.
Τα εφήμερα , που από λάθος ( ποιανού άραγε ; ) είχαν περάσει στην νεότητα σου αλλά και στην πιο ώριμη ηλικία, πίσω από το τζάμι, μακριά από τον προορισμό σου, σε καλωσορίζουν, άλλη μια φορά. Και έτσι δεσμώτης, εξόριστος, λιποτάχτης άθελα σου, χωρίς να είναι η αιτία καν τραγική, καταδικάζεις τον εαυτό σου σε μια ζωή που δεν αναλώθηκε ποτέ, όπως της άξιζε.Τα εφήμερα, αυτά που η ζωή τους συνοψίζεται σε ένα ολιγόωρο φτερούγισμα. Αυτά που ζευγαρώνουν στον αέρα και με την δύση , χωρίς να το γνωρίζουν ή να το περιμένουν ή έστω να το φοβούνται, πεθαίνουν στον αέρα. Και τα αυγά τους βυθίζονται.Ανεπαισθήτως, το τραγουδάκι σου φέρνει σε μια σταγόνα χρόνου, το μετά. Αυτό που νόμιζες πως δεν υπήρχε όταν προσπάθησεs να απολαύσεις το τώρα, άνευ ορίων και όρων.
Για μια σταγόνα χρόνου, θέλεις να ανοίξεις την πόρτα και να ζητήσεις από το εφήμερο να βγεί. Να χυθεί προς αναζήτηση εφημέρισσας , αζευγάρωτης. Έτσι που να προφτάσει να πεθάνει.
Ενώ εσύ θα τραβάς προς την δόξα. Και θα έχεις πολλά αύριο μπροστά σου. Και μάχες. Ευτυχώς. Ανν Λου
Φωτογραφία Henri Cartier Bresson
http://www.magnumphotos.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου