Πλούτος υπάρχει...

Του Γκασμεντ Καπλανι                                                        Την περασμένη εβδομάδα ήμουν στην Απουλία, στην πόλη του Μπάρι της Ιταλίας. Περπατώντας στους δρόμους της μάζευα ομοιότητες και διαφορές με την Αθήνα. Το Μπάρι είναι πολύ μικρή πόλη σε σχέση με την Αθήνα. Εχει μόνο 400.000 κατοίκους. Το κοινό στοιχείο με την Αθήνα είναι τα αυθαίρετα. Η πόλη τα τελευταία 50 χρόνια χτίστηκε άναρχα, όπως η Αθήνα. Παραδοσιακά τη διοικούσαν οι Δεξιοί. Τα τελευταία δέκα χρόνια τη διοικούν Αριστεροί. Δήμαρχος είναι ένας πρώην δικαστής, ο Μικέλε Εμιλιάνο. Νομάρχης της Απουλίας, ο Νίκι Βέντολα, Αριστερός, καθολικός (υπέρ του πλήρους χωρισμού κράτους και εκκλησίας) και γκέι (που έχει την τόλμη να το δηλώσει δημόσια).
Ο Νίκι Βέντολα είναι ένας δραστήριος διανοούμενος και πολιτικός που φιλοδοξεί να επανιδρύσει την ιταλική Αριστερά. Ακούγοντάς τον καταλαβαίνεις -και λυπάσαι ταυτόχρονα- πόσο επαρχιώτικη και ανορθολογική είναι η ελληνική Αριστερά.Μια Αριστερά λαϊκιστική και ανεύθυνη, που το έτος 2012 μιλάει ακόμα με τη γλώσσα του Μπρέζνιεφ ή το θυμικό ενός μάγκα τζογαδόρου:...
«Nα παίξουμε το χαρτί της χρεοκοπίας για να τρομάξουμε τους κουτόφραγκους».
Οι Aριστεροί που διοικούν το Μπάρι έχουν όραμα για την πόλη. Δεν κάθονται να βουλιάζουν στο γραφείο τους. Κυκλοφορούν στην πόλη, οργανώνουν τους νέους, συγκρούονται. Πρόπερσι, ύστερα από πολυετή δικαστική μάχη, ο δήμαρχος γκρέμισε ένα σύνολο πολυκατοικιών που είχαν χτιστεί αυθαίρετα στην παραλιακή. Από πίσω υπήρχαν μεγάλα συμφέροντα, αλλά δεν φοβήθηκε να συγκρουστεί. Η παλιά πόλη του Μπάρι ήταν σαν το ιστορικό κέντρο της Αθήνας σήμερα, ένα γκέτο αστέγων και παραβατικότητας. Μεταλλάχθηκε με πολλή δουλειά. Σήμερα είναι από τα πιο τουριστικά μέρη.
Το Μπάρι ζει μια πολιτιστική αναγέννηση γιατί ο Δήμος και η Νομαρχία σταμάτησαν τη μοιρασιά των χρημάτων στους ίδιους και τους ίδιους ημετέρους. Με αξιοκρατικούς διαγωνισμούς ενισχύουν τους νέους δημιουργούς, αυτούς που τολμούν, που έχουν όραμα και κέφι. Και όταν πρόπερσι στα ανοιχτά της Αδριατικής βρέθηκαν κοιτάσματα πετρελαίου, η πόλη δεν χάρηκε. Οι περισσότεροι κάτοικοι δεν θέλουν να πειράξει κανείς τη δική τους θάλασσα. Για μια πόλη όπου ο τουρισμός είναι ζωτικής σημασίας κάτι τέτοιο θα σήμαινε οικολογική καταστροφή και θάνατο.
Ο Νίκι Βέντολα είπε ότι ο πλούτος της Απουλίας δεν βρίσκεται στο βυθό της θάλασσας, αλλά στα κεφάλια των νέων της. Σκέφτομαι ότι ο αληθινός πλούτος της Ελλάδας βρίσκεται επίσης στα κεφάλια των νέων της. Αλλά αυτό το χρεοκοπημένο σύστημα δεν τον χρειάζεται, τον φοβάται, τον διώχνει αυτό τον πλούτο. Με το λαϊκισμό, την οικογενειοκρατία, την έλλειψη δικαιοσύνης, τον επαρχιωτισμό, τη θρησκοληψία, την ξενοφοβία του. Με το τόσο καλά οργανωμένο γραφειοκρατικό του μπάχαλο...    Υπάρχουμε….. Συνυπάρχουμε;