Ο Αστέρας της καρδιάς μας

Tου Άλκη Γαλδαδά                                                Εξάρχεια-Κερατέα μετ’ επιστροφής σε οκτώ ώρες; Φαίνεται πολύ αλλά τόσο χρειάστηκε η ομάδα του Αστέρα Εξαρχείων και 250 οπαδοί του για να πάνε μέχρι την Κερατέα το απόγευμα της Τετάρτης. Ν’ ανοίξουν ένα τεράστιο πανό που έγραφε μεταξύ άλλων: «Κόκκινη κάρτα στο ΧΥΤΑ», «συμπαράσταση στον αγώνα των κατοίκων», να παίξει η ομάδα έναν απόλυτα φιλικό αγώνα  με την ομάδα της πόλης, τον Κεραυνό, σε ένδειξη αλληλεγγύης και στη συνέχεια να επισκεφθούν τους κατοίκους στο μπλόκο που διατηρούν μέρα-νύχτα ενεργό απέναντι στις δυνάμεις των Μ.Α.Τ.

Ο Αστέρας είναι η πιο sui generis, πιο θετικά ιδιόρρυθμη ομάδα που συμμετέχει σε επίσημο πρωτάθλημα στη χώρα. Αυτές τις ημέρες που όλη η Ελλάδα έχει αηδιάσει με τα καμώματα των διαφόρων απατεώνων μεγαλο-ιδιοκτητών τα όσα γίνονται στον Αστέρα μοιάζουν βγαλμένα από τα πιο ευφάνταστα και ρομαντικά γραπτά γύρω από το ποδόσφαιρο, άθλημα που κανονικά θεωρείται ότι ζέχνει αντρίλα και βαρβαρότητα. Το δέσιμο των οπαδών με τους παίκτες και όλων μαζί προσηλωμένων σε μια αυστηρά αντιεξουσιαστική  στάση έξω αλλά και ΜΕΣΑ στον αγωνιστικό χώρο, είναι κάτι σπάνιο.... Δεν έχουμε για παράδειγμα μόνο την περιβόητη γιορτή που έγινε όταν η ομάδα υποβιβάστηκε από τη Β’ στη Γ’ κατηγορία της Αθήνας. Το «και τι έγινε» δηλαδή που πέσαμε, σε αντιπαράθεση με το κυνηγητό κάποιων άλλων οπαδών στους παίκτες της ομάδας τους και το πρόσφατο απαράδεκτο: «δεν θα γυρίσετε σπίτια σας αν δεν νικήσετε». Είναι και η εξέδρα που κάποιες Κυριακές στήνεται στο γήπεδο της... Αλεπότρυπας στους βράχους της Κυψέλης. Μια εξέδρα όπου εκατοντάδες άνθρωποι από κάθε χώρα και με κάθε χρώμα μπορούν να συνυπάρχουν αρμονικά, φιλικά, αγαπημένα. Κανένας δεν ενοχλεί τους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας και τα γκολ του Αστέρα πανηγυρίζονται κάθε φορά μοναδικά. Ακόμη και για το αργό ποδόσφαιρο που παίζει η ομάδα υπάρχει η λυτρωτική εξήγηση: έτσι προλαβαίνουμε να απολαμβάνουμε τις φάσεις καλύτερα! Βεντέτες; Απόσταση από τους οπαδούς; Τι είναι αυτά; Στην Αλεπότρυπα γίνονται υποδειγματικές διδασκαλίες για το πώς αντιμετωπίζουμε το ποδόσφαιρο στην εποχή των Μπέων, των Μαρινάκηδων, των Ψωμιάδηδων των Πατεράδων και των λοιπών.

Την Τετάρτη το απόγευμα λοιπόν η Πλατεία ήταν γεμάτη. Αγώνας συμπαράστασης στους κατοίκους της Κερατέας. Γέμισαν τρία λεωφορεία παίκτες και οπαδοί χύμα. Οι περισσότεροι παίκτες όρθιοι. Στο δρόμο όλα ήσυχα. Παρόλο που κάποια κλούβα της Αστυνομίας βρέθηκε δίπλα, οι περισσότεροι έμειναν ήσυχοι να παρατηρούν την απομίμηση του αρχαιοελληνικού κράνους που ήταν στημένο μεγαλόπρεπα δίπλα στη θέση του οδηγού του αστυνομικού αυτοκινήτου. Πηγή έμπνευσης προφανώς για τους άνδρες της δημόσιας τάξης και ασφάλειας.

Μια πόλη βυθισμένη στην κατήφεια είναι σήμερα η Κερατέα και ξύπνησε λίγο από τις φωνές των νεοφερμένων οπαδών. Απτόητοι όλοι από τη βροχή που έπεφτε και την παγωνιά έφτιαξαν ατμόσφαιρα στο έρημο στάδιο με τα πυροτεχνήματα και τους πανηγυρισμούς ΚΑΙ στα γκολ των αντιπάλων. Οι παίκτες του Αστέρα αφού ταλαιπωρήθηκαν σε ένα γήπεδο που με δυσκολία στεκόσουν απλά όρθιος, ντύθηκαν και κατέβηκαν μαζί με τους οπαδούς μέχρι το μπλόκο των κατοίκων που ξενυχτούν τα βράδια απέναντι στα Μ.Α.Τ. Κι εκείνοι τους είπαν απλά:«Σας ευχαριστούμε που ήλθατε». Παιδιά, γυναίκες, άνδρες φαίνονται απόλυτα εξοικειωμένοι πια με τους «απέναντι» που μέσα στη νύχτα δεν φαίνονται αλλά είναι γνωστό πια ότι είναι όχι μόνο σε μερικές εκατοντάδες μέτρα στην ευθεία του δρόμου αλλά παραμονεύουν ακόμη και στα διπλανά σκοτεινά σύδεντρα. Και την ώρα των συγκρούσεων χτυπώντας τα ρόπαλα στις ασπίδες να φωνάζουν «Αλέξης. Αλέξης» για εκφοβισμό!!! Όπως φώναζαν είναι η αλήθεια και οι αρχαίοι πολεμιστές που φορούσαν τις αληθινές περικεφαλαίες όχι τις αποκριάτικές και σεβόταν τόσο τους νεκρούς που σταματούσαν και τον πόλεμο για να τους τιμήσουν όπως πρέπει όχι να τους προσβάλουν...

Πεινασμένοι, μουσκεμένοι, κουρασμένοι γύρισαν όλοι στην Αθήνα. Τι ήταν άραγε αυτό το μικρό ταξίδι μέσα στη θύελλα που ζούμε; Οι δάσκαλοι του Ζεν λένε: «ζήσε τη στιγμή». Αυτό έκαναν και χθες οι άνθρωποι μιας μικρής ομάδας. Και γύρισαν πίσω με το μυαλό και στα λόγια ενός τραγουδιού του Αγγελάκα από τις παλιές «Τρύπες»:

«Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί
Είν’ η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά και στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες, ραγισμένοι ουρανοί
Είν’ η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή
Τα λόγια μου μια ανέλπιδη ευχή»                              Protagon