Για τι αίμα μιλάμε;

Γράφει ο Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος

Εδώ και μερικές μέρες έχω ένα πρόβλημα. Μετά την απόφαση του τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας για την ακρίβεια. Και για να γίνω σαφής: ο πατέρας μου ήταν Ιταλός γεννημένος στη Ρώμη και μεγαλωμένος στην Κωνσταντινούπολη. Η μητέρα μου ήταν Κωνσταντινουπολίτισσα ελληνικής καταγωγής και με τουρκική, φυσικά, υπηκοότητα. Ηρθαν στην Ελλάδα το ‘22. Εδώ έζησαν, εδώ γεννήθηκα, εδώ πέθαναν.

Ξέροντας την οικογενειακή μου ιστορία, ο φίλος μου ο Μιχάλης με πείραζε χθες, λέγοντας ότι αυτός, του οποίου και οι δύο γονείς ήταν γεννημένοι από Ελληνες στην Ελλάδα, είναι πιο καθαρόαιμος Ελληνας από εμένα. Και με βάση το σκεπτικό της απόφασης των δικαστών του Συμβουλίου της Επικρατείας η επιχειρηματολογία του είναι λογική. Αν το κριτήριο της ελληνικότητας είναι η καθαρότητα του αίματος, τότε το περισσότερο ή λιγότερο καθαρό αίμα αναγκαστικά θα σημαίνει και περισσότερη ή λιγότερη ελληνικότητα....

Θα μου πείτε ότι τέτοιου είδους συνειρμοί δεν είναι σοβαροί και δεν θα είχα καμία αντίρρηση να συμφωνήσω, αλλά το κακό με τις γελοιότητες είναι να μη γίνει η αρχή. Ετσι και γίνει, δεν σταματάνε με τίποτα και πουθενά. Για παράδειγμα, αυτή την καθαρότητα του αίματος από ποια στιγμή και μετά τη μετράμε; Από το 1821, από το Βυζάντιο ή από την αρχαιότητα; Κοντολογίς, ποιου θεωρούμε ότι είμαστε απόγονοι; Του Κολοκοτρώνη, του Ιουστινιανού ή του Περικλή; Ή μήπως και των τριών, όπως προφανώς πιστεύει ο Γεωργιάδης και κάθε φορά που τον ακούω ξεραίνομαι στα γέλια;

Φυσικά, καταλληλότεροι για ν’ απαντήσουν στους προβληματισμούς αυτούς θα ήταν ίσως οι δικαστές του τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας που έβγαλαν και τη σχετική απόφαση, αλλά υποθέτω ότι μάλλον δεν θα είναι σε θέση να με διαφωτίσουν, γιατί φαντάζομαι πως θ’ αδυνατούν κι αυτοί να προσδιορίσουν με την απαιτούμενη ακρίβεια το δικό τους γενεαλογικό δέντρο μέσα σ’ ένα βάθος χρόνου δύο ή τριών αιώνων.

Και κάτι τελευταίο: σε κάθε σοβαρή και δημοκρατική χώρα του κόσμου όσοι και όσες ζουν κι εργάζονται σ’ αυτές για κάποια χρόνια και όσοι και όσες έχουν γεννηθεί, μεγαλώσει και μορφωθεί εκεί αναγνωρίζονται ως πολίτες των κρατών αυτών με όλα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους. Τελεία και παύλα.

                  ethnos.gr