Από τις Καστανιές στην Τιχουάνα

Του Μιχάλη Τσιντσίνη

Τους λένέ «κογιότ». Είναι τα «τσακάλια» που για 20.000 δολάρια το κεφάλι αναλαµβάνουν να οδηγήσουν τους απόκληρους Μεξικανούς στην άλλη άκρη της ερήµου: στο αµερικανικό όνειρο.

Το τείχος που έστησε η κυβέρνηση Μπους στον αµερικανικό Νότο δεν τους πτοεί. Εχουν σκάψει τούνελ για να το προσπεράσουν. Εχουν βρει τρόπους να περνούν ασύλληπτοι ακόµη και από τις θερµικές κάµερες.

«Καµία συσκευή δεν µπορεί να µηχανευθεί όσα ένας άνθρωπος...» έλεγε ένα «κογιότ» στο ντοκιµαντέρ «Ο φράχτης» που προβλήθηκε πριν από τρεις µήνες στην αµερικανική τηλεόραση. Το διαφωτιστικό αυτό φιλµ αποδεικνύει πως ύστερα από πέντε χρόνια – και τρία δισ. δολάρια – ο φράχτης κατάφερε να εµποδίσει µόνο την πανίδα της περιοχής. Το εµπόριο ναρκωτικών και το τράφικινγκ των «τσακαλιών» συνεχίστηκαν ανενόχλητα.

Η εµπειρία από τη διακεκαυµένη ζώνη της Αριζόνας και του Τέξας δείχνει τον δρόµο και για τα περάσµατα των Βαλκανίων.....

∆εν χρειάζεται να έχει κανείς ευαισθησίες για τα ανθρώπινα δικαιώµατα. ∆εν χρειάζεται να φανταστεί τη µοίρα των απελπισµένων που θα βρεθούν µεταξύ τουρκικού στρατού και συρµατοπλέγµατος. ∆εν είναι ανάγκη να επιχειρηµατολογήσει για το τι στ’ αλήθεια συµβολίζουν τα συρµατοπλέγµατα για τα συµπλέγµατα µιας φοβικής κοινωνίας που επιθυµεί ένα περίκλειστο µέλλον.

Ολες αυτές οι θεωρητικές αναζητήσεις είναι περιττές. Για να αρνηθεί κανείς το σχεδιαζόµενο τείχος, αρκεί να δει ότι θα είναι ανεπαρκές και ατελέσφορο. Ανεπαρκές, γιατί όσα τείχη και να χτιστούν, δεν πρόκειται να εκλείψουν οι λόγοι που κάνουν χιλιάδες ανθρώπους να θέλουν απεγνωσµένα να περάσουν τα σύνορά µας. Και ατελέσφορο γιατί δεν µπορεί να τους εµποδίσει να τα περάσουν. Το πιθανότερο είναι ότι απλώς θα ανεβάσει την «ταρίφα» των «κογιότ» της τουρκικής µεθορίου.

Γιατί, λοιπόν, το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη επείγεται να στήσει τον φράχτη; Γιατί, µε ηχηρές διαρροές, τον λανσάρει ως βασικό εργαλείο µεταναστευτικής πολιτικής;

∆ιότι η κατάσταση οχτακόσια χιλιόµετρα νοτίως του Εβρου έχει κακοφορµίσει τόσο που τέτοια –απερίσκεπτα και χονδροειδή– «µέτρα» αρέσουν. ∆ιότι είναι τόση η οργή και ο φόβος, που κανείς δεν πρόκειται λογικά να αναρωτηθεί αν, κλειδώνοντας την πόρτα, µπορούµε να αποφύγουµε την πληµµύρα.

Του Μιχάλη Τσιντσίνη στα Νέα της 5/1/2011               tvxs.gr