Για τα εν λόγω θέματα και τον σχετικό διάλογο που αναπτύσσεται θα ήθελα συνοπτικά να επισημάνω τα εξής :
1. Από ένα σημείο και μετά, δηλαδή, από το σημείο που η σχετική ζύμωση έχει εξαντληθεί, δεν βρίσκω κανένα πραγματικό νόημα στη φραστική καταγγελία (και στις αναρτήσεις, εδώ, στο FB) των αντιδημοκρατικών-πραξικοπηματικών ενεργειών ομάδων που είναι γνωστό ότι αυτός είναι ο τρόπος δράσης τους και αυτές οι πρακτικές τους. Απέναντι στις ομάδες αυτές και ιδιάτερα απένατι σε ανάλογες πρακτικές (που δεν είναι μόνο δικές τους, αλλά εμφανίζονται κι από άλλες δυνάμεις, π.χ. σ΄ορισμένες περιπτώσεις μέσα στο κίνημα από δυνάμεις του ΚΚΕ), το πραγματικό θέμα είναι η συγκεκριμένη, διαρκής και αποτελεσματική αντιμετώπισή τους........
2. Το θέμα αυτό είναι, πρώτ΄απ΄όλα, θέμα του κινήματος (εσωτερικό θέμα δημοκρατίας, λειτουργίας και έκφρασης) κι όχι εξωτερικών δυνάμεων (δηλαδή της εξουσίαςτου κράτους και άλλων μηχανισμών), πολύ περισσότερο δεν είναι θέμα της αστυνομίας. Δηλαδή, αφορά την συγκροτημένη συνείδηση στο κίνημα και την υπαρκτή δυνοτότητα- ετοιμότητα του να επιβάλλει το πλαίσιο (πολιτικό, οργανωτικό) και τους κανόνες ελεύθερης έκφρασης και δημοκρατικής δράσης (διαδικασίες, λειτουργικά μέτρα κλπ) για όλους τους φορείς και τις δυνάμεις τους. Αν αυτά (συνείδηση, οργανωτική αυτονομία και δυνατότητες στην πράξη) ΔΕΝ υπάρχουν, τότε τα φαινόμενα περιθωριακών ομάδων και πρακτικές πραξικοπηματικής επιβολής έχουν έδαφος ανάπτυξης. Το κίνημα, λοιπόν, είναι η απάντηση. Το κίνημα, όχι σαν ευχολόγιο, ή στην αοριστόλογη, απροσδιόριστη επίκλησή του, αλλά στην ανάπτυξή του, στη συγκρότησή του. Μιλάμε (και εννοούμε) ένα κίνημα : μαζικό (δηλ., με συμμετοχή, που εκφράζει, εκπροσωπεί συνεχώς ευρύτερες δυνάμεις βάσης και στηρίζεται απ΄αυτές), πολιτικοποιημένο (δηλ.,με πολιτικό προσανατολισμό και στοιχεία ιδεολογικής συνείδησης, όπου η συμμετοχή των πολιτικών φορέων συνιστά το επί μέρους κι όχι το κυρίαρχο στοιχείο), οργανωμένο (δηλ., με δομή αυτόνομη, εσωτερικές λειτουργίες, κανόνες, διαδικασίες, αναλογική εκπροσώπηση, περιφρούρηση).
3. Η Ν.ΠΑΣΟΚ και η ΠΑΣΠ έχουν την ευθύνη (με την έννοια του καθήκοντος και του απολογισμού) να διαμορφώσουν, να εφαρμόσουν και να αναπτύξουν μια πολιτική που θα υπηρετεί αυτούς τους στόχους για το κίνημα (μαζικό, οργανωμένο, πολιτικοποιημένο). Μιά πολιτική σφαιρική, συνολική κι όχι μονομερή ή αποσπασματική. Μιά τετοια πολιτική οφείλει, πρωτ΄απ΄όλα, να οριοθετηθεί καθαρά κι αποφασιστικά απέναντι στις υπάρχουσες σήμερα κυρίαρχες εσωτερικές λογικές του παραγοντισμού, της εξουσιολαγνείας, της κλίκας, της αυλοκολακείας, της αποπολιτικοποίησης. Δηλαδή, για να αποκτήσει η Ν.ΠΑΣΟΚ μιά πειστική και πραγματική (με την έννοια της ύπαρξης μέσα στα πράγματα) πολιτική για την συγκρότηση και την ανάπτυξη μαζικού κινήματος νεολαίας πρέπει πρώτα να επιλύσει σε ικανό βαθμό το εσωτερικό της ζήτημα, το οποίο ουσιαστικά την κρατάει αφοπλισμένη, απονευρωμένη, αδύναμη. Δύναμη, που παρά την κατ΄έτος εκλογική της επίδοσή ΔΕΝ μπορεί να καθορίσει εξελίξεις. ΔΕΝ μπορεί να δημιουργήσει σταθερή ηγεμονική πολιτική επιρροή . Ξεπερνώντας (ξεκαθαρίζοντας), μέσα από την εσωτερική διαπάλη της, σε ικανό βαθμό αυτές τις καρκινώδεις καταστάσεις και, παράλληλα, διαμορφώνοντας μια πολιτική για το κίνημα (όπως αδρά περιγράφηκε) μπορεί να πρωταγωνιστήσει και να αποτελέσει σημαντική δύναμη καθορισμού της εξέλιξης της δυναμικής και των προοπτικών του κινήματος που θα αναπτυχθεί.
4. Αν τίποτα από τα παραπάνω δεν συμβεί, του χρόνου, θα λέμε τα ίδια (παραπονούμενοι για τις πρακτικές των άλλων). Ας ξεκινήσει, λοιπόν, ταυτόχρονα, μία αντεπίθεση σε δύο μέτωπα : (1). εσωτερική ποιοτική αλλαγή στην Ν.ΠΑΣΟΚ , (2). ανάπτυξη μαζικού, οργανωμένου, πολιτικοποιημένου κινήματος νεολαίας.
Ελευθέριος Τζιόλας
Θεσσαλονίκη, 19 Νοέμβρη 2010.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου