Πόσο αστείοι καταντήσαμε.

Αδυνατώ να κατανοήσω πως φτάσαμε σ΄αυτό το έσχατο σημείο. Εκπέμπουμε διαρκώς ένα έντονο και αφηρημένο μίσος. Κατακρίνουμε με τη πρώτη ματιά. Χλευάζουμε με την παραμικρή ευκαιρία. Βγάζουμε τα απωθημένα μας σε αθώους, αδύναμους και ταπεινούς ανθρώπους. Προσβάλουμε και νιώθουμε μια ανεξήγητη ψυχική ικανοποίηση. Ανιχνεύουμε σπιθαμή προς σπιθαμή την την εμφάνιση και την προσωπικότητα του συνανθρώπου αναζητώντας με μανία ένα ελάττωμα. Η καχυποψία και ο φόβος έχουν ξεπεράσει κάθε λογικό όριο. Βλέπουμε παντού επικίνδυνους ανθρώπους και εχθρούς. Αλλά ακόμα και η "αγάπη" πηγάζει απ΄τον εγωισμό και την προσωπική τέρψη. Συμπαθούμε μόνο ό,τι μας μοιάζει. ...Το χειρότερο όμως : σιχαινόμαστε την αυτοκριτική. Είμαστε άκρως αδιάλλακτοι, τελείως αμετάπειστοι. Κρύβουμε τις ενοχές μας σε μετάνοιες και προσευχές. Βασανίζουμε μέχρι και τους ίδιους μας τους εαυτούς πασχίζοντας να παραμερίσουμε τη φωνή της συνείδησης μας. Πρέπει να κάνουμε όλοι μας προσπάθεια να αποτοξινωθούμε απ΄την φιλαυτία, τη ζήλια και την κακία μας γιατί όλοι μας έχουμε εθιστεί. Χρωστάμε πρώτα πρώτα μια εξήγηση στον εαυτό μας και ένα αυστηρό βλέμμα σ΄εμάς τους ίδιους γιατί η ανθρώπινη υπόσταση μας έχει αλλοιωθεί τόσο που κοντεύει να εξαφανιστεί.             Ανθρωπινη Επανασταση