Γυμνά σώματα

της Τζίνας Δαβιλά               Στο σπίτι μου οι τοίχοι είναι στολισμένοι μόνο με γυμνά σώματα. Πώς μου βγήκε έτσι, δεν ξέρω. Το ήθελα και δεν υπήρχε λόγος να το αποφύγω.

Αυτές οι μπούρδες που πάνω τους θα κολληθούν όλα τα πρόσωπα των υποψηφίων περιφερειακών και δημοτικών συμβούλων, έχουν ήδη στηθεί στα πεζοδρόμια … Δεν πιστεύω στις εκλογές, ούτε και στην αλλαγή. Δεν υπάρχει φως, ούτε και ελπίδα τουλάχιστον στα πρόσωπα που θα προσπαθήσουν να παραγάγουν έργο. (Αλλού είναι η λύση κατά τη μικρόνοα λογική μου). Στη καλύτερη περίπτωση αυτοί που αξίζουν και θα εκλεγούν, ενδέχεται να μην αντέξουν και να τα εγκαταλείψουν.........

Το πρόβλημα όμως δεν το έχουν εκείνοι που θέτουν υποψηφιότητα, αλλά εκείνοι που ψηφίζουν. Συνεπώς, ας εξετάσουμε πώς ψηφίζουμε: Και δεν εννοώ με γνώμονα το κοινό συμφέρον ή το προσωπικό. Εννοώ αν ψηφίζουμε αγαπώντας το κράτος. Ε, λοιπόν, δεν πιστεύω ότι αγαπάμε το κράτος που ζούμε ούτε και ό,τι κουβαλάει. Ίσως κάποιοι από εμάς να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι αγαπάμε την ιστορία και τον ελληνικό πολιτισμό, αλλά φοβάμαι ότι στην ουσία κανείς μας δεν αγαπάει τίποτα.

Όταν αγαπάω κάτι - πρόσωπο, ιδέα, κατάσταση - υπερασπίζομαι, σέβομαι, προστατεύω. Αγάπη είναι θυσία, προσφορά εαυτού. Ποιος είναι αυτός που θυσιάζει τον εαυτό του για τη χώρα; Για το κράτος; Αφού με το κράτος έχουμε χρόνια δημιουργήσει πελατειακή σχέση. Το συντηρούμε για να το αρμέξουμε. Για να ικανοποιήσει ό,τι κουβαλάει ο καθένας μας. Μικρό και μεγάλο. Πώς, λοιπόν, να περιμένω την αλλαγή με τον κατακαημένο Καλλικράτη, τη στιγμή που, ναι μεν στη συνείδηση μου – με τα ελάχιστα που γνωρίζω- ο Καλλικράτης ανοίγει τα δεδομένα και απαιτεί τη συνεργασία και τη διεύρυνση των οριζόντων, το πνεύμα παραμένει το ίδιο; Χωρίς άνοιγμα, χωρίς αλλαγή υποβάθρου; Κατά το άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς; Αφού δεν υπάρχει αλλαγή συνείδησης, αλλαγή νοοτροπίας, αλλαγή σκέψης, πώς θα αλλάξει κάτι; Αφού τόσα χρόνια οδηγήσαμε το κράτος εκεί που τα συμφέροντά μας επιθυμούσαν. Ξαφνικά δεν θα θελήσουμε να συνεχίσει να τα εξυπηρετεί;

Είμαι πολύ επιφυλακτική σε όλες αυτές τις λύσεις. Δεν πιστεύω ότι είμαστε έτοιμοι να συνάψουμε σχέσεις ισορροπημένες και υγιείς με το κράτος και την όποια «εξουσία», είδατε τι απαίσιο λήμμα χρησιμοποιώ; Γιατί το «κράτος» το έχω στο μυαλό μου ως εξουσία!

Θέλω να πιστεύω στις καλές προθέσεις κυρίως των νέων ανθρώπων- άφθαρτων όπως αυτοπροσδιορίζονται- αλλά πολύ φοβάμαι ότι η βάση είναι η ίδια και ή θα φθαρούν οι νεώτεροι, ή δεν ξέρουν τι τους γίνεται σε όλο αυτό το σκηνικό ή θα ‘την κάνουν’ προτού αλλοτριωθούν.

Και άντε καλά και γουστάρει κάποιος να αλλάξει. Ποίος είναι έτοιμος να δεχτεί την αλλαγή; Ο Έλληνας; Αφού είναι μαθημένος στην ασφάλεια. Την ασφάλεια του δημοσίου, της σταθερής δουλειάς, του γάμου, της μόνιμης σχέσης,… Όπως είχε πει και ο Νίτσε «η πλάνη δεν είναι τύφλωση, είναι ανανδρία». Ποιος είναι έτοιμος σήμερα στην Ελλάδα να φύγει από την εξασφάλιση; Γιατί αν ήμασταν έτοιμοι να γυρίσουμε σελίδα, είχαμε την αυτοπεποίθηση ότι αλλάζοντας σελίδα θα τα καταφέρουμε, τότε θα ήμασταν και έτοιμοι να δούμε και τους εαυτούς μας γυμνούς στον καθρέφτη. Δεν θα αποστρέφαμε το βλέμμα από το είδωλό μας. Και ίσως αυτός τελικά και να είναι ο λόγος που έχω φορτώσει τους τοίχους του σπιτιού μου με γυμνά κορμιά: η άρνησή μας να δούμε την αλήθεια μας.

Η μόνη αλλαγή; Η γωνιά με τον Μικρό μου Πρίγκιπα, στημένο όρθιο με αστεράκια και πορτοκαλί χρώματα. Έτσι, για να μη χαθεί η ελπίδα και το φως…    PROTAGON