Γεννηθήτωσαν ήρωες...

της Ρίτσας Μασούρα

Μια ελάχιστη στιγμή μέσα στον ανθρώπινο χρόνο αρκεί για να γεννήσει ήρωες. Ναι, το ζήσαμε τους τελευταίους μήνες στη μακρινή Χιλή, μετά την κατάρρευση σε ορυχείου χρυσού και χαλκού, κοντά στην πόλη Κοπιάπο, 800 χιλιόμετρα βόρεια της πρωτεύουσας Σαντιάγο. Τα βράδια, στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, διεισδύαμε κι εμείς μαζί με τη μικροσκοπική κάμερα στα άδυτα της ζωής των εγκλωβισμένων μεταλλωρύχων, διαβάζαμε άθελά μας στα χείλη τους όσα δεν μπορούσαν να πουν για τον φόβο που ένιωθαν, την ίδια στιγμή, όμως, που άφηναν αφτιασίδωτη την ελπίδα να περιφέρεται ανάμεσά τους και όλοι, μα όλοι, ευχόμασταν να τελειώσει όμορφα αυτή η τραγική ιστορία, κι ύστερα ας αποδοθούν ευθύνες εκεί που πρέπει....

Χθες το πρωί, ο ένας μετά τον άλλον, οι μεταλλωρύχοι, σώματα μουδιασμένα από την ιδιότυπη ακινησία στα έγκατα της γης, επιβάτες πια μιας κάψουλας κι όχι του γνωστού αποπνικτικού ασανσέρ των ορυχείων, εκτέθηκαν δίχως φόβο στο «φως» ....(ήταν νύχτα όταν ο πρώτος ανθρακωρύχος εμφανίστηκε στην επιφάνεια της γης), αναδεικνύοντας με μοναδικό τρόπο την ικανότητα του ανθρώπου να επιβιώνει και υπενθυμίζοντάς μας ότι ο θρίαμβος πολλές φορές κατατροπώνει την τραγωδία. Η συγκλονιστική, σε κινηματογραφικά επίπεδα, περιπέτειά τους κατέδειξε ότι ακόμη και σήμερα αρκεί ένα τυχαίο γεγονός για να ωθήσει τον άνθρωπο να διεμβολίσει τα όριά του. Κατέδειξε, όμως, και κάτι ακόμη: ότι ήταν ζήτημα τιμής για τους εμπλεκόμενους μηχανικούς να φέρουν σε πέρας αυτήν την επιχείρηση. Μια φίλη μηχανικός που εργάζεται σε μεγάλα έργα παντού στον κόσμο μού έλεγε χθες στο τηλέφωνο ότι «ξέρεις, μας στοιχίζει να αφήνουμε πτώματα και τραυματίες πίσω μας, νιώθουμε χειρότερα από τους γιατρούς που πασχίζουν να εμφυσήσουν τη ζωή ανάμεσα στα χαλάσματα, εκεί όπου αυτή παίζει τα δικά της παιχνίδια. Γι’ αυτό και τα δίνουμε όλα».

Δεν έχει καμιά σημασία πια πώς τρέφονταν οι μεταλλωρύχοι, αν αρκούσαν λίγα μπισκότα ή λίγες σταγόνες νερό τις πρώτες μέρες της τραγωδίας για να κορεστεί η πείνα και η δίψα, τι ρούχα φορούσαν, αν αισθάνθηκαν να παραλύουν τα πόδια τους ή να αποσυντονίζεται η σκέψη τους. Δεν έχει σημασία αν έχασαν την πίστη τους σε δικούς τους ανθρώπους, αν κονταροκτυπήθηκαν μεταξύ τους, αναζητώντας αρχηγούς, αν τελμάτωσαν μέσα σε προσωπικές αναζητήσεις, αν έγιναν βορά σε εφημερίδες που ανακάλυψαν νόθα παιδιά και ερωμένες. Σημασία έχει ότι από χθες, έτσι όπως ανέβαιναν στη γη, σκορπώντας χαμόγελα ευτυχίας προς την ανθρωπότητα, ήταν σαν να έβγαιναν ξανά μέσα από τη μήτρα της μητέρας, ύστερα από 70 ημέρες ομηρίας στα χαλάσματα. Λες και κάποια υπέρτατη δύναμη τους ξεχώρισε, αναβαθμίζοντας το στάτους τους από εκείνο του φτωχού εργάτη σε αυτό της διασημότητας. Το αξίζουν.

Ο Γάλλος ποιητής, Πολ Κλοντέλ, πίστευε ότι οι άνθρωποι δεν γίνονται ήρωες παρά μόνον όταν δεν έχουν άλλη επιλογή. Αρκεί, βεβαίως, να υπάρχει ακροατήριο να τους χειροκροτήσει. Και νομίζω ότι αυτή τη φορά, εν μέσω μιας παγκόσμιας κοινωνίας με φθίνουσες αξίες, το χειροκρότημα είναι ο λιγότερος φόρος τιμής σε αυτούς τους πελιδνούς από την αγωνία και την κακουχία εργάτες.      Palmografos.com    

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ