Του Γιωργου Πηττα. 30 Σεπτεμβρίου 2010.
Ανοίγω την εφημερίδα μου και στο ξεφύλλισμα πάνω, το βλέμμα μου παγώνει σε τρεις αγγελίες κηδειών.
«Θανόντες, το 1974»
Είναι εξαιρετικά μικρός ο τόπος για να αντέξει την τόσο μεγάλη παράνοια της Ιστορίας του.
Στην κηδεία, ως είθισται θα πάνε εκπρόσωποι της πολιτικής ηγεσίας, θα φορέσουν την κατάλληλη μάσκα για την περίσταση και θα εκφωνήσουν μια παραλλαγή του λογύδριου που είπαν την προηγούμενη φορά, ή του αντίστοιχου που θα πουν την επόμενη.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί σε αυτές τις τόσο πικρές τελετές βρίσκουν θέση οι πολιτικοί. Αφορούν –κατά τη γνώμη μου- μόνο τους οικείους και, το πολύ να υπάρχει μία εκπροσώπηση των στρατιωτικών αρχών.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί οι εκάστοτε οικείοι ανέχονται την παρουσία των πολιτικών την ώρα που επιτέλους, θάβουν τα παιδιά τους, 36 χρόνια μετά, να έρχονται αυτοί και να διαγκωνίζονται σε κροκοδείλια δάκρυα, σε κάλπικες υποσχέσεις, σε άγονα και υποκριτικά συναισθήματα.
Μετά την τελετή, οι οικείοι, θα μείνουν σκεπτικοί.
Θα αναζητήσουν ίσως τα εγγόνια που δεν γεννήθηκαν ποτέ, τις χαρές και τις λύπες που ποτέ δεν υπήρξαν για να στολίσουν τη ζωή τους.
Σε τελευταία ανάλυση, αυτοί, οι μετά από 36 χρόνια διαρκούς πένθους τεθλιμμένοι, είναι ίσως οι μόνοι αυθεντικοί πρόσφυγες αυτού του τόπου.
Εξόριστοι της ζωής, πρόσφυγες της χαράς, μετανάστες από την επικράτεια της ελπίδας, ισόβιοι κάτοικοι μιας εν σπηλαίω ζωής προσμένοντες την δικαίωση σε μία κηδεία.
Είμαι βέβαιος, πως εκεί στον «κάτω κόσμο» τα βόλια που τρυπήσανε τα κορμιά, χάνουν την ταυτότητά τους.
Τούρκικα, Ελληνικά, Αδερφικά, Εχθρικά, εκεί, στον άλλον κόσμο είναι απλά και μόνο, βόλια ενός απύθμενου παραλογισμού που πια στην εν τάφω ζωή δεν έχουν κανένα νόημα.
Όπως ακριβώς, το καταγράφει και εκείνη η απλούστατη αλήθεια που λέει πως το αίμα όλων των νεκρών είναι το ίδιο –όπως και το γάλα όλων των μανάδων όλων των φυλών.
Ίσως, κάπου εδώ, να αναρωτηθούμε αν όλοι αυτοί που σκηνοθετούν τις τύχες των τόπων και των ανθρώπων έχουν αίμα, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία.
Αλήθεια!
Γιατί χαίρεται και χαμογελά ο κόσμος;
Τι γιορτάζει ακριβώς η Κυπριακή Δημοκρατία;
Τα 50 της χρόνια (λέει).
50 χρόνια fifty/fifty θα έπρεπε να είναι ο τίτλος της «γιορτής».
50 χρόνια διαίρεσης, 50 χρόνια μισό-μισό, 50 χρόνια οδύνης και ατελέσφορης προσπάθειας να υπάρξει η Κύπρος ως μία, ενιαία και αδιαίρετη χώρα.
Α, ναι!
Έχουμε να γιορτάσουμε: το οικονομικό θαύμα, την μοναδική ανάπτυξη, το θέριεμα του πλούτου, τις χιλιάδες επί χιλιάδων πισίνες μας, τα 4-5 ανά οικογένεια αυτοκίνητα, τα τεράστια σπίτια μαυσωλεία, την καταξιωμένη μας εθνική τσίκνα, τα τεράστια εμπορικά κέντρα που φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια σε μία χώρα που δεν ξεπερνάει σε πληθυσμό μια μέτρια γειτονιά του Λονδίνου ή τη Νέα Σμύρνη και το Παλαιό Φάληρο μαζί.
Και έχουμε οπωσδήποτε να ξεχάσουμε, πως αν δεν είχε προηγηθεί το μεγάλο κακό του 74 όλα αυτά μάλλον δεν θα είχαν προκύψει.
Αλήθεια!
Πως θα ήταν η Κύπρος αν είχαν λειτουργήσει το γράμμα και οι κανόνες της Ίδρυσης της πριν από 50 χρόνια;
Αν δεν είχε τραβολογηθεί από τους εκατέρωθεν εθνικισμούς;
Αν δεν είχε γίνει το πραξικόπημα στην Ελλάδα;
Αν δεν είχε γίνει το πραξικόπημα στην Κύπρο;
Αν η Τουρκία δεν ήταν η τότε Τουρκία;
Αν δεν είχε γίνει η εισβολή;
Αν, αν , αν…(ανάν..)
Θα ήταν άραγε ένας επίγειος παράδεισος όπως της αξίζει;
Θα ήταν μια μίζερη και καθυστερημένη γωνίτσα της Ευρασίας στην οποία γεωγραφικά ανήκει;
Έχει καμία σημασία τώρα πια;
Και, μέσα σε αυτήν την εορταστική και ευφρόσυνη ατμόσφαιρα των 50 χρόνων της Δημοκρατίας, ο Πρόεδρος διάλεξε να ρίξει το πρώτο πυροτέχνημα της γιορτής ,από την Αμερική.
Τι είπε ο άνθρωπος;
Ιδού, κατά λέξη το τι είπε-δεν αλλάζω ούτε την σύνταξη, ούτε τίποτα:
« The two so called mother lands in fact invaded both. Fortunately, for the people of Greece this criminal action led of junta led to the withdraw of junta and the restoration of democracy in the country which democracy was born. »
Πρώτα από όλα μια γενική παρατήρηση που έχει γίνει και από άλλους.
Υπάρχει, εδώ και χρόνια μια τάση, οι Αρχηγοί των Κρατών, όταν βρίσκονται στο εξωτερικό να μιλούν στη γλώσσα τους με κάποιον μεταφραστή από δίπλα.
Όχι απαραίτητα γιατί δεν γνωρίζουν καλά αγγλικά, αλλά γιατί έτσι εκπέμπουν καλύτερα την ταυτότητα τους. Τιμούν την καταγωγή τους.
Ο πρώην Πρόεδρος της Γαλλίας, ο κος Σιράκ είχε δημιουργήσει ολόκληρο ζήτημα σε διπλωματικούς υπαλλήλους του και μάλιστα ανώτατου επιπέδου, επειδή αυτοί είχαν την τάση να μιλάνε παντού στα αγγλικά.
Πάμε τώρα στην ουσία:
«So called mother lands» δηλαδή οι ούτω καλούμενες μητέρες πατρίδες.
Θυμίζω πως όσες χώρες ακόμα θεωρούν την Βόρεια Κύπρο ψευδοκράτος, την αποκαλούν the so called Republic of Northern Cyprus.
Ήτοι , η «ούτως καλούμενη» κάτι που δεν έχει πραγματικό νομικό και διεθνές βάρος.
Αναρωτιέμαι: Δεν συνιστά προσβολή τόσο για τον Ελληνισμό της Κύπρου όσο και για τους Τούρκους της Κύπρου (ούτω καλούμενοι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι αντιστοίχως) το να αποκαλεί κανείς έτσι τις χώρες από τις οποίες οι εκατέρωθεν κοινότητες αντλούν γλώσσα, ταυτότητα και ιστορία που χάνονται στους αιώνες;
«in fact invaded both»....
Ριλι μιστερ Πρέζιντεντ; Γκρις...ινβέιτετ Σάιπρους;;;; Χάου καμ εντ νόμποντι νότιστ;;
Εισέβαλλαν λοιπόν και οι δύο αυτές χώρες στην Κύπρο;
Εξ όσων γνωρίζω, στην Ελλάδα υπήρχε ένα παράνομο καθεστώς που δεν εκπροσωπούσε την πλειοψηφία των Ελλήνων-άρα είναι εξαιρετικά ολισθηρή η εξίσωση και δεν γνωρίζω ποιον ωφελεί.
Από την άλλη πλευρά, βεβαίως, το εγκληματικό καθεστώς των Αθηνών, δεν στάθηκε ικανή αφορμή για να διακοπούν οι διεθνείς σχέσεις των ατλαντικών εταίρων με την Ελλάδα.
Στην γλώσσα του πολιτικού κυνισμού αλλά και της διεθνούς διπλωματίας, η Χούντα, ήταν το επίσημο πρόσωπο της Ελλάδας.
Όμως, σε μία χώρα όπως η Κύπρος, με την παρουσία των Κατοχικών στρατευμάτων ολοζώντανη και με πλήρη αδυναμία της κοινωνίας να δει την ιστορία ρεαλιστικά –επειδή έτσι την έχει διαμορφώσει το κατεστημένο που κυβερνά, αυτή η δήλωση , και μάλιστα εκεί που έγινε, μοιάζει με ένα εξωφρενικό και απέραντα αψυχολόγητο φάλτσο.
Στην Κύπρο, τα ντόπια όργανα των πραξικοπηματιών όχι μόνο δεν σύρθηκαν όπως έπρεπε στα δικαστήρια για προδοσία, αλλά δικαιώθηκαν και κρύφτηκαν μέσα στα πολιτικά κόμματα.
Στην Ελλάδα τουλάχιστον κάποιοι από δαύτους πέθαναν όπως ακριβώς τους έπρεπε.
Στη φυλακή και στο περιθώριο.
Εύλογα λοιπόν, δημιούργησε τις αντιδράσεις που δημιούργησε και δεν μιλάω για τις συντεταγμένες αντιδράσεις των επαγγελματιών, αλλά αυτές που απλώθηκαν σαν βοή στους διαδρόμους γραφείων, σε τόπους δουλειάς, σε καφενεία και σπίτια.
Είπε λοιπόν όσα είπε ο κος Χριστόφιας. Ενδεχομένως-λέμε εξαντλώντας την καλοπιστία μας- μέσα από την αγωνία του να δημιουργήσει «θετικό κλίμα» να απαλλάξει την Κύπρο από το στίγμα της αδιαλλαξίας.
Δεν ξέρω ποιοι του γράφουν τους λόγους.
Δεν ξέρω ποιοι επιμένουν πως πρέπει να κοπιάζει για να μιλάει αγγλικά.
Δεν ξέρω ποιοι είναι αυτοί οι απίστευτοι ερασιτέχνες κειμενογράφοι που δεν γνωρίζουν ότι τον λόγο ενός πολιτικού, θα τον αρπάξουν την επόμενη στιγμή οι καλοθελητές για να απομονώσουν όσα τους βολεύουν.
Δεν ξέρω, ο ίδιος ο Πρόεδρος, αν τα έλεγε στα Ελληνικά θα χρησιμοποιούσε αυτή την φρασεολογία.
Ξέρω όμως πως και πόσο, πληγώθηκαν άνθρωποι από αυτές τις δηλώσεις, άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, νέοι ή μεγαλύτεροι, που κανείς δεν έχει το δικαίωμα να παίζει μαζί τους. Ειδικά, όταν για τόσα χρόνια, για 50 ολόκληρα χρόνια τους δουλεύουν κανονικά.
Και νισάφι πια με τις χορωδίες.
Από τη μια οι υπερπατριώτες, από την άλλη κάποιοι που τα ισοπεδώνουν όλα.
Γενικώς όλοι τραγουδάνε τόσο δυνατά και τόσο φάλτσα που όχι μόνο δεν ακούνε ποτέ οι μεν τους δε, αλλά ούτε καν την κακοφωνία που παράγουν οι ίδιοι.
50 χρόνια Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ναι, όπως ορθότατα γράφει ο Μ. Δρουσιώτης στον Πολίτη της 30ης Σεπτεμβρίου, πρέπει να ανάψουμε το φως και να φύγουν οι παρωπίδες.
Το φως όμως αφ ενός δεν πρέπει να είναι ένα κόκκινο φωτάκι που θα βάλουμε στην είσοδο και αφ ετέρου, δεν μπορεί να ανάβει με την ένταση ενός κεραυνού εν αιθρία.
Αυτό, μετά από τόσων χρόνων σκότος, μπορεί να επιφέρει την ολική τύφλωση.
50 χρόνια Κυπριακής Δημοκρατίας.
Και ο φάκελος της Κύπρου-όπως και πάλι ορθά και αιχμηρά επισημαίνει ο Μ.Δ. παραμένει επτασφράγιστος με απόλυτη ομοφωνία όλων των κομμάτων από το 1987.
Αλήθεια!
Το άνοιγμά του θα είναι απλώς άναμμα του φωτός;
Ή φωτιά που θα πυρπολήσει όλα μα όλα τα στερεότυπα στα οποία συστηματικά έχουν εκπαιδευτεί τόσες γενιές;
50 χρόνια Κυπριακής Δημοκρατίας.
Στα 100, έτσι και αλλιώς, θα έχουμε γίνει Σαχάρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου