Τύπος και ανασχηματισμός

Tου Πασχου Μανδραβελη

Δεν πρέπει πουθενά στον κόσμο να γίνεται τόση δημόσια κουβέντα περί ανασχηματισμού, όπως επίσης δεν πρέπει να υπάρχουν πουθενά εφημερίδες στον κόσμο που να αφιερώνουν τουλάχιστον μία σελίδα κάθε μέρα σε στήλες παραπολιτικών.

Ποιον, όμως, ενδιαφέρει ο ανασχηματισμός; Απ’ όσο δείχνουν οι κυκλοφορίες των εφημερίδων, δεν ενδιαφέρει τους αναγνώστες. Η συζήτηση αυτή σέρνεται τουλάχιστον οκτώ μήνες, με περιόδους όπου «το ενδιαφέρον κορυφώνεται», «ο πυρετός των διαβουλεύσεων ανεβαίνει», «οι διεργασίες είναι έντονες», «οι εξελίξεις επιταχύνονται» και δεν ιδρώνει το αυτί κανενός. Παρά τους πομπώδεις προλόγους των δελτίων «ειδήσεων» του στυλ «δραματικές εξελίξεις είχαμε αργά το απόγευμα...», το μόνο δράμα που απομένει στο τέλος της ημέρας είναι τα αποτελέσματα των ισολογισμών των επιχειρήσεων ΜΜΕ: 42 εκατομμύρια ήταν οι ζημίες μόνο των εισηγμένων στο Χρηματιστήριο Αθηνών κατά το πρώτο εξάμηνο του 2010. Σίγουρα δεν φτάνουν το χάλι του ΟΣΕ, αλλά τα αποτελέσματα κάποιων από αυτές είναι χειρότερα από πολλές ΔΕΚΟ, τις οποίες επικρίνουν για σπατάλες και κακοδιαχείριση....

Δεν φταίει μόνο ο στραβός γιαλός της κρίσης. Πολλές από αυτές τις επιχειρήσεις παρουσίαζαν ζημίες και την περίοδο της πλασματικής οικονομικής ευφορίας (κι ένας Θεός ή έστω κάποιοι υπουργοί ξέρουν πώς εσυντηρούντο). Εξάλλου, αν η κρίση είναι ευκαιρία για τους υπόλοιπους, για τα ΜΜΕ είναι διπλή ευκαιρία: σε τέτοιες περιόδους, η ζήτηση για ενημέρωση μεγαλώνει. Το ότι δεν αυξάνει η ζήτηση για ενημερωτικά προϊόντα μάλλον έχει να κάνει με το πώς αυτά αρμενίζουν.

Ποιος νοιάζεται λοιπόν για τον ανασχηματισμό; Νοιάζονται κατ’ αρχάς οι πολιτικοί. Λογικό και ανθρώπινο – την καριέρα τους αφορά ή την καριέρα των δικών τους. Ενδιαφέρεται όμως και η κρατικοδίαιτη επιχειρηματική κοινότητα, στην οποία -ας μην ξεχνάμε- ανήκει κι ένα μεγάλο μέρος των επιχειρήσεων ΜΜΕ. Το ποιος είναι υπουργός Δημοσίων Εργων, για παράδειγμα, καίει πολλούς εκδότες, οι οποίοι έχουν εμφανείς ή αφανείς δεσμούς με κατασκευαστικές εταιρείες.

Το παράδοξο, όμως, είναι ότι ενδιαφέρει και τους δημοσιογράφους. Αυτό έχει μάλλον να κάνει με την ώσμωση του δημοσιογραφικού με τον πολιτικό χώρο. Τον Ιούλιο του 2005 είχε και κορυφωθεί η ανασχηματισμολογία, η οποία σημειωτέον είχε ξεκινήσει άμα τη λήξει των «Ολυμπιακών» (Σεπτέμβριος του 2004). Γράφαμε τότε (31.7.2005) «...έτσι λειτουργεί και ο ανασχηματισμός στην πολιτικοδημοσιογραφική γειτονιά – η οποία (αν θέλουμε να την ορίσουμε γεωγραφικά) περικλείεται από την πλατεία Κολωνακίου, την οδό Βαλαωρίτου, Σίνα, Ηρώδου Αττικού... Σ’ αυτόν τον γεωγραφικό τόπο, η φήμη περί ανασχηματισμού ξυπνά όλες τις αρετές της παλιάς γειτονιάς. Κυρίως την κοινωνικότητα. Υπουργοί τηλεφωνούν σε δημοσιογράφους, δημοσιογράφοι σε υπουργούς, πολιτικά στελέχη σε δημοσιογράφους κ.ο.κ. Τα αποτελέσματα αυτού του τηλεφωνικού οργίου κοινωνικότητας μάς σερβίρονται το βράδυ στα τηλεοπτικά παράθυρα με το περιτύλιγμα των έγκυρων εκτιμήσεων και αποκλειστικών πληροφοριών. Οι ειδήσεις δηλαδή περί ανασχηματισμού είναι κατ’ ουσίαν η μεταφορά ενός τοπικού κουτσομπολιού σε εθνικό ακροατήριο».                 kathimerini.gr