Σφαιρικά πάθη

Tου Παντελη Μπουκαλα

Εχουν περάσει μέρες από την ήττα της μπασκετικής μας Εθνικής από τους Ισπανούς και τον αποκλεισμό της από το Μουντομπάσκετ και ακόμα περισσότερες από την εσκεμμένη ήττα με τη Ρωσία ή την αδελφική σύρραξη με τους Σέρβους στο ΟΑΚΑ, η συζήτηση όμως καλά κρατεί, σε εφημερίδες, κανάλια, ραδιόφωνα και βέβαια στο Διαδίκτυο. Στο Ιντερνετ, μάλιστα, ο καβγάς άναψε ελάχιστα λεπτά μετά το ξεκίνημα (και όχι το τέλος) του παιχνιδιού με τους Ισπανούς κι αυτό δεν συνέβη για πρώτη φορά. Υπάρχουν πολλοί οι οποίοι, την ώρα που βλέπουν στην τηλεόραση έναν αγώνα, ποδόσφαιρο ή μπάσκετ, νιώθουν βαθιά την ανάγκη να πουν τη γνώμη τους, να ξεσπάσουν, να αναθεματίσουν ή να δοξάσουν. Μπαίνουν λοιπόν σε κάποιο αθλητικό σάιτ και γίνονται μέλη μιας αόρατης, πάντως άγρυπνης μικροκοινωνίας. Την επομένη θα τηλεφωνήσουν σε μία, δύο ή και τρεις από τις ουκ ολίγες ραδιοφωνικές αθλητικές εκπομπές που σκηνοθετούνται σαν ανοιχτό κουβεντολόι, για να συνεχίσουν το ανάθεμα ή τη δοξολογία. Είναι μια μορφή λαϊκής συμμετοχής....
κι αυτή, ηλεκτρονική και ασώματη, μολαταύτα περισσότερο απτή και υλική από εκείνη που από δημοκοπική συνήθεια υπόσχονται οι θηρευτές των κομμάτων εξουσίας.

Και με φίλο καλό αν κουβεντιάζεις για ένα οφσάιντ ή για ένα εκπρόθεσμο καλάθι, είναι απίθανο να ομονοήσεις αν σας χωρίζουν οι φανέλες και τα ενσωματωμένα σε αυτές χρωματιστά γυαλιά. Να προκύψει λοιπόν συμφωνία, έστω σε δυο-τρία πράγματα, σε μια μαζική αθλητικολογική συζήτηση, είναι πολύ πιο δύσκολο και από το να συμπλεύσουν οι κομματικοί μηχανισμοί στα θέματα που οι ίδιοι ορίζουν ως εθνικά. Οι άνθρωποι με διαφορετική θρησκεία, ποδοσφαιρική εννοείται (οι άλλες, του μπάσκετ, του βόλεϊ ή του πόλο, είναι ταπεινά παρακολουθήματα), δεν μιλούν την ίδια γλώσσα, δεν ασπάζονται τους ίδιους κανόνες, δεν έχουν τα ίδια κριτήρια. Ακόμα κι αν τσακώνονται για την Εθνική, ποιος έφταιξε που έχασε ή αν έπρεπε να σκηνοθετήσει την ήττα της, υπό το πρίσμα του συλλόγου τους βλέπουν συνήθως τα πράγματα. Σε ένα-δυο πράγματα πάντως, όσο μπορώ να καταλάβω, συμπίπτουν:

Πρώτον, ότι μόνο η πρωτιά, η νίκη δίνει νόημα στον αθλητισμό· τα υπόλοιπα, η χαρά της συμμετοχής και τα παρόμοια, είναι αστειότητες προορισμένες για το μάθημα Ολυμπιακής Παιδείας στα δημοτικά. Δεύτερον, ότι για να έρθει η νίκη ή το μετάλλιο, συγχωρούνται τα πάντα, το θέατρο, η πονηριά στα όρια της δολιότητας, η κλοπή (το γκολ με το χέρι, π.χ.), η επιλογή αντιπάλου. Τρίτον, όταν νικάει η ομάδα μας, νικάμε όλοι μας· αν μάλιστα πρόκειται για την Εθνική, νικάνε τα γονίδιά μας. Αν όμως χάνει η ομάδα μας, τότε το «εμείς» της ταυτίσεως σπάει αυτόματα και χάνουν «αυτοί», οι παίκτες, άντε και οι προπονητές και οι παράγοντες, που τους στολίζουμε σαν ανάξιους (οι πριν θεοί) και φραγκοφονιάδες (οι πριν εκθειαζόμενοι ως φανελολάτρες). Βρέξει-χιονίσει δηλαδή, εμείς, οι οπαδοί, βγαίνουμε κερδισμένοι. Αφού το είπαμε, η νίκη είναι αυτοσκοπός.           kathimerini.gr