Η Σακινέχ και η σιωπή της Αριστεράς

Η νεκρή Κούρδη Αζίζ, μόλις 16 χρόνων.

Εκτελέστηκε το 2007 με λιθοβολισμό επειδή έφυγε από το σπίτι των γονιών της με τον άντρα που ερωτεύτηκε.(Toυ Γιωργου Πηττα)

Ο τίτλος βέβαια θα μπορούσε να είναι πιο μεγάλος και να συμπληρώνει: «…και η αιώνια περί θεμελιωδών δικαιωμάτων υποκρισία της Δεξιάς».

Αλλά, φοβάμαι πολύ πως η υποκρισία δεν έχει ούτε χρώμα ούτε σημαία ούτε ιδεολογικό περιεχόμενο. Κατά κανόνα φλερτάρει με την εξουσία-όποιας κλίμακας και αν είναι αυτή.

Και δεν είναι μόνο η Σακινέχ. Στις αρχές του μήνα, το εφιαλτικό καθεστώς των Ιρανών μουλάδων ανακοίνωσε πως θα εκτελέσει με απαγχονισμό τον Ιμπραΐμ Χαμιντί 18 χρόνων γιατί είναι ομοφυλόφιλος, αλλά, η είδηση έχει περάσει στα ψιλά.

Όπως ξέρουμε όλοι, πολύ καλά, η Σακινέχ ή ο Ιμπραΐμ δεν είναι πρωτόγνωρες ιστορίες. Στα τελευταία χρόνια, άνθρωποι έχουν εκτελεστεί, ακρωτηριαστεί, βασανιστεί, με διάφορες κατηγορίες που όλες μαζί ως πράξεις, στον δυτικό κόσμο, αφορούν αυστηρά την προσωπική ζωή του κάθε ένα και είναι αδιανόητη η οποιαδήποτε εκ των άνω παρέμβαση.

Και, όπως ξέρουμε καλά, η Αριστερά είτε στην Ελλάδα είτε στην Κύπρο, πάσχει από μία μεγάλη μυωπία όταν τα κακώς κείμενα συμβαίνουν στους «εχθρούς των εχθρών μας»......

Μα είναι δυνατόν εμείς ποτέ να καταγγείλουμε ανοιχτά και με πάθος το Ιρανικό καθεστώς ή τους Μουλάδες της Χαμάς ή ακόμα και τους Κούρδους εφ’ όσον όλοι αυτοί είναι οι εχθροί του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού άρα…φίλοι μας;

Δυστυχώς, ακόμα δεν έχουμε ωριμάσει από την εποχή στην οποία η Ανανεωτική Αριστερά, ναι αυτή που συχνά πυκνά υπερασπίζομαι, σφύριζε κλέφτικα για το αιματοβαμμένο καθεστώς Τσαουσέσκου, απλά και μόνο επειδή αυτό, μας καταδέχονταν και αναγνώριζε την ύπαρξη του ΚΚΕ Εσωτερικού. Ή τα λησμονήσαμε;

Ε, σύντροφε Λεωνίδα; Μιας που είσαι λαλίστατος –και σε πολλά ίσως έχεις και δίκιο- γιατί δεν κάνεις μια δημόσια αυτοκριτική για τις αγαθές σχέσεις του ΚΚΕ εσωτερικού με την αισχρότερη δικτατορία που γνώρισε η Ευρώπη;

Είμαι βέβαιος πως κάπου θα υπάρχει μία μικρή ανακοίνωση εκ μέρους του Συνασπισμού για την υπόθεση της Σακινέχ.

Βεβαίως, αν η Σακινέχ ήταν στην Ελλάδα και η αξιοπρέπειά της είχε θιχτεί από την συμπεριφορά κάποιου Έλληνα μπάτσου ή κανενός αλητήριου της Χρυσής Αυγής, θα είχε ξεσηκωθεί περίπου το σύμπαν.

Και, κατά τη γνώμη μου, πολύ καλά θα είχε κάνει.

Αυτό που με εξοργίζει, είναι η αυτολογοκρισία μας, μην τυχόν και ρίξουμε νερό στον μύλο των ιμπεριαλιστών κατακρίνοντας την Ιρανική Θεοκρατία, ένα από τα πιο βάρβαρα και απάνθρωπα καθεστώτα του πλανήτη.

Το πιο θλιβερό δημοσίευμα το βρήκα στην εφημερίδα Εποχή της 11ης Ιουλίου, όπου ο συντάκτης «καταγγέλλει» τον επικείμενο λιθοβολισμό γράφοντας πως «η Σακινέχ, δεν διέπραξε μοιχεία, εφ’ όσον ο άντρας της είχε πεθάνει».

Δηλαδή;
Αν είχε υπάρξει «μοιχεία» θα είχαμε μια κάποια δόση κατανόησης στους Αγιατολάδες;
Μήπως έχουμε χαζέψει τελείως πια;

Σήμερα, είναι η 11η Σεπτεμβρίου.

Έχουν περάσει 9 χρόνια από την επίθεση στους δίδυμους πύργους και ακόμα θυμάμαι αρκετούς «δικούς μας» που είχαν το θράσος να χαίρονται με όσα συνέβαιναν εκείνη την ημέρα, αφού τα θύματα ήσαν οι «κακοί αμερικάνοι».

Από τότε μέχρι σήμερα, ο κόσμος έχει αλλάξει απίστευτα πολύ σε ελάχιστο χρόνο. Και νομίζω, πως όταν αυτή η επέτειος θα φτάσει στα 20 της χρόνια, ο κόσμος που γνωρίζουμε τώρα, θα αποτελεί απόλυτο παρελθόν.

Η επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 καθώς και οι εξίσου άνανδρες επιθέσεις στο Λονδίνο και την Ισπανία που ακολούθησαν, μας έφεραν όλους πρόσωπο με πρόσωπο με το Ισλάμ.

Έναν κόσμο ολόκληρο, που ήταν βέβαια εκεί, αλλά ποτέ δεν τον είχαμε αντιμετωπίσει. Έναν κόσμο που όπως και ο δικός μας, δεν έχει ένα μόνο πρόσωπο, αλλά φοβάμαι πως η χειρότερη εκδοχή του είναι-για τα δικά μας τα μέτρα- εφιάλτης.

Ένας εφιάλτης που πυκνώνεται συμβολικά στα πρόσωπα της Σακινέχ και του Ιμπραΐμ, πρόσωπα που έχουν εκατοντάδες και ίσως χιλιάδες αντίγραφα με διαφορετικά ονόματα, σε όλο τον Ισλαμικό κόσμο- με μόνη εξαίρεση σε σημαντικό βαθμό την Τουρκία.

Η Αριστερή «αλαλία» στις κατάφωρες παραβιάσεις των πιο στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλες αυτές τις χώρες, είναι απλά σκανδαλώδης.

Όταν η ιδεολογική σύγχυση και η άγνοια της ιστορίας βαφτίζουν τη μαντίλα και τη μπούργκα σύμβολα του αγώνα κατά του ιμπεριαλισμού και γίνονται αξιακά αντικείμενα «διαφορετικότητας» τότε κάτι δεν πάει καθόλου καλά.

Γιατί, σε τούτη εδώ την ήπειρο είναι που δόθηκαν επίμονες, σκληρές και μακροχρόνιες μάχες για τα δικαιώματα των γυναικών στη μόρφωση, τη δουλειά και την αυτάρκεια.

Όλα όσα αποτελούν το κόκκινο πανί των κάθε Ταλιμπάν.

Ανεπαίσθητα, στο όνομα του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα, αρχίζει και γέρνει η πλάστιγγα προς τη συμπάθεια για τον μεσαίωνα. Ή δεν το καταλαβαίνουμε;

Και, πίσω από όλα αυτά, σε μια γωνίτσα αυτού του σκηνικού, φύτρωσε και ο «πάστορας» Terry Jones που από εκεί που δεν τον ήξερε κανένας έγινε διάσημος σε όλο τον πλανήτη και σίγουρα βρήκε αρκετούς πελάτες για την εκκλησία του μετά από την δήλωσή του να κάψει το Κοράνι στη σημερινή επέτειο, ως αντίδραση στην πιθανολογούμενη ανέγερση τεμένους στο «σημείο μηδέν» της Νέας Υόρκης.

Αυτός ο τρελός, δεν μας ενδιαφέρει.

Όμως, είναι αξιοσημείωτο το πώς σε ελάχιστο χρόνο δημιούργησε τεράστια αναταραχή και έβγαλε στους δρόμους χιλιάδες φανατικούς μουσουλμάνους έτοιμους να καταστρέψουν οτιδήποτε το αμερικάνικο, αν κάνει πράξη τα λόγια του.

Και είναι οι ίδιοι που ήθελαν το αίμα του Δανού σκιτσογράφου που τόλμησε να σατιρίσει τον Αλλάχ.

Και είναι οι ίδιοι, που παλαιότερα είχαν δώσει ιερό όρκο για να δολοφονήσουν τον Αχμέτ Σαλμάν Ρουσντί.

Και είναι οι ίδιοι και είναι αρκετοί, που με κάθε αφορμή επιδιώκουν να επιβάλλουν τον νόμο τους όχι στη χώρα τους, αλλά στην Ευρώπη.

Γιατί όταν διεκδικούν την μαντίλα ή την μπούργκα στην Ευρώπη ενώ την ίδια στιγμή στη χώρα τους συλλαμβάνουν και φυλακίζουν ένα ζευγάρι δυτικών γιατί τόλμησε να ανταλλάξει ένα φιλί σε έναν περίπατο ή ακόμα γιατί περπατούσε αγκαλιασμένο, η δική μου τουλάχιστον κατανόηση εξαφανίζεται και μάλιστα τρέχοντας.

Η Σακινέχ, μετά από την παγκόσμια κατακραυγή-μια κατακραυγή που θέριεψε από το διαδίκτυο αρχικά, μέσα από πρωτοβουλίες εκατομμυρίων πολιτών, και στη συνέχεια από τα μεγάλα διεθνή ΜΜΕ μάλλον θα «γλυτώσει».

Η Αριστερά, την επόμενη φορά-γιατί σίγουρα θα υπάρξει-ας θυμηθεί πως πάνω από όλα πρέπει να εκπροσωπεί τις αδιαπραγμάτευτες αξίες του ανθρωπισμού –αυτές για τις οποίες χύθηκε τόσο αίμα- χωρίς εκπτώσεις.

Ο αλλοδαπός μετανάστης –συμπολίτης είναι ιερός, ναι.

Αλλά η κάθε Σακινέχ είναι ακόμα πιο ιερή, γιατί πάνω της εφαρμόζεται η βία της πιο αντιδραστικής εξουσίας που υπάρχει. Της Θεοκρατικής. Και αυτή είναι πιο απειλητική και επίφοβη, ακόμα και από τον ιμπεριαλισμό.

Γιώργος Πήττας για τον ΠΟΛΙΤΗ στην Κύπρο και το TVXS στην Ελλάδα.

ΥΓ. Όπως κάθε Σάββατο, σας περιμένω στις 6 το απόγευμα στη συχνότητα 107.6 των FM και στο διαδίκτυο, εδώ.                                             ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ