Few species. One planet. No future?

O wonder!
How many goodly creatures are there here! How beauteous mankind is! O brave new world! That has such people in it!
Shakespeare, "The Tempest"

Το σλόγκαν της 5ης Ιουνίου, παγκόσμιας ημέρας περιβάλλοντος που έχει καθιερώσει ο ΟΗΕ , για φέτος είναι "Many species. One planet. One future."

'Ενας πλανήτης, ναι. Μέχρι να εποικήσουν οι μετέπειτα γενιές άλλους, στο απώτερο μέλλον, όπου και εκεί εικάζω θα μεταφέρουν τα ίδια κακά του ανθρώπινου είδους, όπως όταν οι θαλασσοπόροι εξερευνητές και κατακτητές των αυτοκρατοριών ανακάλυπταν τους νέους κόσμους στην Αναγέννηση, και μετέφεραν εκεί αρρώστειες, εξολοθρεύοντας ή παραμερίζοντας και ταπεινώνοντας τους ντόπιους πληθυσμούς. Ωστόσο η Ιστορία έπρεπε να προχωρήσει , και προχώρησε και γράφτηκε στα νέα εδάφη.

Ελπίζω στους μελλοντικούς εποικισμούς να μην γίνει κάτι ανάλογο ,όπως π.χ. όταν οι Ευρωπαίοι ρίχναν κουβέρτες μολυσμένες με τον ιό της πανούκλας στους καταυλισμούς αυτοχθόνων της Β.Αμερικής, αυτούς που εσφαλμένα αποκαλούμε Ινδιάνους, για να τους μολύνουν και τους αφανίσουν ευκολότερα, πέρα από τις φωτιές που βάζαν και τις μάχες που γινόντουσαν. 'Η όπως οι Ισπανοί και Πορτογάλοι κονκισταδόρες που σφάγιαζαν και λεηλατούσαν τα εδάφη που κατακτούσαν για την τιμή και δόξα των αντίστοιχων αυτοκρατοριών. Με τούτα και με τ' άλλα πάντως, γράφτηκε η Ιστορία των νεότερων αιώνων.

Κατά τη γνώμη του Στήβεν Χώκιν από την άλλη, στις γειτονιές του διαστήματος εμείς θα είμαστε οι αδύναμοι και καλύτερα να μην πουλάμε τσαμπουκά. Αν επιδιώξουμε την αποίκιση σε άλλους συμπαντικούς χώρους μπορεί να βρεθούμε στη θέση των "ινδιάνων" αντίστοιχα, λέει αυτός. Πάραυτα, θαρρώ πως η ανθρωπότητα κάποτε θα επιχειρήσει όντως να ξεφύγει από τα στενά πλέον για αυτήν όρια της Γης, μα αυτήν την νεο-καουμπόικη εποποιία εμείς μάλλον δεν θα ζούμε να την δούμε.
Ως τότε;......
Ως τότε ετούτη η Γη is all we've got. Και τά χουμε κάνει μπάχαλο.
Αν πρέπει να μιλήσουμε σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο λοιπόν, γινήκαμε υπερβολικά πολλοί, και άνισα κατανεμημένοι. Φτιάξαμε θρησκείες για να "ακουμπήσουμε" κάπου ψυχικά τον φόβο μας μπρος στο άπειρο αλλά οι θεοί δεν βλέπω να ταίζουν τα δισεκατομμύρια των πεινασμένων ή να απαλύνουν τους πόνους των βασανισμένων. 'Ενα μέρος μας αναπτύχτηκε και έζησε καλά τον τελευταίο αιώνα, το μεγαλύτερο μέρος έμεινε στα ίδια χάλια που ήταν και χειρότερα. Ρουφάμε και απομυζούμε ό τι έχει στα έγκατά της η Γη, μέχρι να τη στραγγίξουμε. Κάθε τόσο σκάει και ένα "ατυχηματάκι" τύπου Β Ρ στον Κόλπο του Μεξικού, και άντε να βουλώσεις την τρύπα mr President, τώρα που μαύρισε όλο το οικοσύστημα εκεί.
Βρωμίζουμε με τη μπόχα μας όλο τον αέρα, σπάσαμε το άορατο "τζάμι" από πάνω που φιλτράρει τον ήλιο, κάψαμε και καίμε το μεγαλύτερο μέρος των δασών που είναι το κανονικό μας περιβάλλον, εξοντώνοντας και όλη την πανίδα μέσα τους. Κάναμε τον πλανήτη καμίνι, ετοιμαζόμαστε για τους πολέμους που θα γίνουν για τη διεκδίκηση του νερού,που όσοι το έχουμε ακόμα το 'φτύνουμε', βλέπουμε τα αιωνόβια παγόβουνα να λιώνουν σαν γιγάνια παγωτά στις αρκτικές θάλασσες.....και δεν κουνιέται φύλλο που λέει ο λόγος, παρόλα αυτά. Γιατί ενδιάμεσα, είμαστε απασχολημένοι με το εδώ και τώρα, με τους πολέμους μας, με τις ανάγκες μας,με τα ψυχολογικά μας, τα σεξουαλικά μας, τα πολιτικά μας. 'Εχουμε αντίστοιχα τις κυβερνήσεις που μας αξίζουν, και αυτές φροντίζουν να αναβάλλουν τη λήψη πραγματικών και άμεσων μέτρων αντιμετώπισης της συντελούμενης οικολογικής καταστροφής.

Από ό,τι φαίνεται, το είδος του χόμο σάπιενς που από κάποια μετάλλαξη έγινε το ευφυέστερο και "κατέκτησε" τη Γη, θα πρέπει στο άμεσο μέλλον να επιστρατεύσει πολλή περισσότερη εξυπνάδα από όση έχει αξιοποιήσει δεκάδες χιλιάδες χρόνια τώρα, για να επανορθώσει τα μύρια κακά της προόδου του και να σώσει ότι, ενδεχόμενα, μπορεί ακόμα να σωθεί. Θα μπορέσει;       WindChillFactor