Αυτό που μένει

Είναι αδιανόητο το πόσο η ζωή μας κυβερνάται απ' την τύχη. Στρίβεις μια γωνία και όλα όσα θεωρούσες σωστά είναι λάθος. Όσα ήταν οι σταθερές σου δεν ισχύουν πια. Όσα έχεις, όσοι αγαπας, ό,τι νόμιζες - όλα καπνός. Όσο κι αν προσπαθείς να ακινητοποιήσεις την ασφάλεια και τις μικρές σου ευτυχίες, γλιστρούν. Συχνά, ανατρέπονται βιαίως.

Γι' αυτό, το μόνο που μπορείς να θες, είναι λίγες στιγμές χαράς, όταν υπάρχουν. Να τις αναγνωρίζεις όταν έρχονται (ως κάτι όχι αυτονόητο) - και να τις χαίρεσαι. Μόνος σου, αλλά κυρίως μαζί με κάποιον άλλον. Χαρά που τη μοιράζεσαι είναι διπλή χαρά.

Τι είναι αυτή η χαρά; Για τον καθένα κάτι άλλο: η υγιής καρδιά που σπρώχνει το αίμα νυχθημερόν, χαρούμενη, αριστερά δεξιά... Η πλάτη της αγάπης σου που ανεβοκατεβαίνει πλάι, μια νύχτα αυπνίας... Ένα ταξίδι, ένα πρότζεκτ που διεκπεραιώθηκε, τα μάτια που σου έκανε απόψε ο λεγάμενος, το χάσιμο μέσα στην τέχνη, τα γέλια των φίλων, δέκα ουίσκι (περίπου) μονοκοπανιά, ο ίλιγγος μιας σεξουαλικής επαφής, μια Κυριακή στο σπίτι με βιβλία και να βρέχει, η συντριβή ενός δαιμονικού προσώπου που σε έπρηξε,  χειρονομίες αγάπης που μόνο εσύ τις ξερεις... Ο τσιμπητός αέρας στο βουνό πριν ξημερώσει, το σώμα στο νερό του ελληνικού καλοκαιριού... Κάθε άνθρωπος άλλη ατζέντα, καθένας άλλο ευαγγέλιο. Όλα μαζί και χώρια. Υπό μία προϋπόθεση: σημασία έχει ν' αγαπάς.

Αυτό είναι γιορτή για μένα. Οι στιγμές που ισορροπούν μεταξύ χάους και θανάτου. Σε ένα λεπτό σκοινί. Όσο αντέξει. Όσο αντέξουμε.

Να αγαπάς.

Το τελευταίο που αντέχει πριν χαθεί είναι η αγάπη - το 'ξερε κι ο Wall-e!     ΣΤΑΘΗΣ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟΣ         LIFO