Στις 7 Αυγούστου 1974, ο γάλλος σχοινοβάτης Philippe Petit περπάτησε σε τεντωμένο σκοινί, στερεωμένο στις ταράτσες των Δίδυμων Πύργων στη Νέα Υόρκη, η ανέγερση των οποίων μόλις είχε ολοκληρωθεί. Το ντοκιμαντέρ παρακολουθεί την προετοιμασία με τους συνεργάτες του, από τη σύλληψη μέχρι την εκτέλεση του πρωτοποριακού (και παράνομου!) αυτού ακροβατικού που έμεινε στην ιστορία.
Έχοντας χαρακτηριστεί από πολλούς ως το «καλλιτεχνικό έγκλημα του αιώνα», το εγχείρημα του Petit εντυπωσιάζει σε πολλά επίπεδα. Από τον αρχικό θαυμασμό γι’ αυτό που έκανε, μέχρι τον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος και οι συνεργάτες του προετοιμάστηκαν και τις συνέπειες που είχε στους ίδιους, στη Νέα Υόρκη και στη φήμη των Δίδυμων Πύργων. Με άλλα λόγια, το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ «Σε Τεντωμένο Σκοινί», του Βρετανού James Marsh, μπλέκει έντεχνα αρκετές παράμετρους του διάσημου αυτού «κόλπου», ώστε καταφέρνει να κρατήσει το θεατή σε αγωνία για το τέλος μιας ιστορίας της οποίας τα γεγονότα είναι ήδη γνωστά!
Αρχικά, δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσει κανείς τι είναι αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο. Από τη μια, τα νούμερα από μόνα τους αρκούν για ν’ ανοίξει το στόμα από δέος: σε ύψος 110 ορόφων, ή 411 μέτρων, ο Petit τέντωσε ένα συρματόσχοινο στην απόσταση των 60 μέτρων που χώριζε τους δύο ουρανοξύστες, πάνω στο οποίο έμεινε τελικά για 45 λεπτά, κάνοντας τη διαδρομή 16 φορές. Από την άλλη, το γεγονός ότι όλο αυτό το ακροβατικό ετοιμάστηκε παράνομα, σα μια πολύπλοκη ληστεία με αρκετούς συνεργούς, τον... απαραίτητο inside-man, ψεύτικες ταυτότητες, μεταμφιέσεις, παρακολουθήσεις και τεχνικό εξοπλισμό συνολικού βάρους που ξεπερνούσε τον τόνο, φτάνει για ν’ ανεβάσει την ένταση στο κατακόρυφο...........
Η ουσία, ωστόσο, του βραβευμένου με Όσκαρ ντοκιμαντέρ του Marsh βρίσκεται κάπου ανάμεσα και συγκεκριμένα στον ίδιο τον Philippe Petit, τον άνθρωπο πίσω από το εγχείρημα, έναν αντισυμβατικό καλλιτέχνη με όλη τη σημασία της λέξης. Η αφήγηση του Γάλλου γι’ αυτό που ο ίδιος και οι συνεργάτες/συνεργοί του κατόρθωσαν συνεπαίρνει και μαγεύει με την ποιητικότητα, το συναισθηματισμό και την έντασή της και απογειώνεται με την εμπνευσμένη σκηνοθεσία του Marsh, τη φωτογραφία, το μοντάζ και τη μουσική (παρόλο που χρησιμοποιούνται επίσης και παραδοσιακές τεχνικές όπως συνεντεύξεις και αναπαραστάσεις). Κι έτσι, η καταγραφή ενός εντυπωσιακού επιτεύγματος μετουσιώνεται σε μια ελεγεία της καλλιτεχνικής έκφρασης, της ευλαβικής προσήλωσης σ’ έναν απίθανο σκοπό και του λυτρωτικού αισθήματος της ψυχικής ελευθερίας.ΚΡΙΤΙΚΗ - ΣΠΥΡΟΣ ΘΩΜΟΠΟΥΛΟΣ nooz.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου