Δεν θα ασχοληθώ στην παρούσα φάση με το αν το νησί της Ρόδου - ή οποιαδήποτε άλλη περιοχή της χώρας - θα πρέπει να αποτελέσει ένα ή περισσότερους δήμους. Επιχειρήματα υπάρχουν και από τις δύο πλευρές, με τα οποία μπορεί κανείς να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει.
Θα μείνω όμως στη συζήτηση περί του ποιος τελικά αποφασίζει. Η κυβέρνηση, οι πολίτες, τα θεσμοθετημένα όργανα έκφρασης της βούλησης της κοινωνίας, όπως είναι τα δημοτικά συμβούλια ή δήμαρχοι, τα κόμματα; Ποιος από όλους αυτούς; Θα μείνω στο ερώτημα που τίθεται, αν η κυβέρνηση πρέπει να αποφασίσει μόνη της ή να προσφύγει σε δημοψήφισμα για να δώσει τη δυνατότητα στους πολίτες να αποφασίσουν για το μέλλον των πόλεων ή των χωριών τους, μέσα από μια απόλυτα δημοκρατική, ανοιχτή διαδικασία.
Επ’ αυτής της ξαφνικής «ευαισθησίας» ορισμένων σε θέματα δημοκρατίας, έχω σοβαρές επιφυλάξεις.
Χωρίς διάθεση υποτίμησης της κρίσης των πολιτών και του δικαιώματος να αποφασίζουν για τα θέματα που επηρεάζουν άμεσα τη ζωή τους, αμφιβάλλω αν έχει νόημα η συζήτηση αυτή, δεδομένου ότι οι απαντήσεις είναι βέβαιο ότι θα δοθούν με βάση το συναισθηματικό κριτήριο. Όμως η Διοικητική Μεταρρύθμιση είναι κατ’ εξοχήν πολιτικό θέμα, με καθαρά τεχνοκρατική προσέγγιση όσον αφορά την εφαρμογή της και όχι συναισθηματικό. Οι πολίτες δεν είναι δυνατόν να τοποθετηθούν ούτε με πολιτικούς, αλλά ούτε και με τεχνοκρατικούς όρους, αφού δεν είναι δυνατόν να έχουν πλήρη γνώση ή και κατανόηση των παραμέτρων του εγχειρήματος.
Οι αυτοδιοικητικοί, δήμαρχοι και δημοτικά συμβούλια, δεν είμαι βέβαιη ότι είναι οι καταλληλότεροι να εκφράσουν άποψη και αυτή να ληφθεί σοβαρά υπόψιν, όταν ως εκ της θέσεώς τους, οι περισσότεροι – αν όχι όλοι – τοποθετούνται απέναντι στο Σχέδιο «Καλλικράτης» με κριτήριο αν υπάρχει καρέκλα και ρόλος για τους ίδιους στο νέο σύστημα τοπικής διακυβέρνησης που θα προκύψει.
Όσο για τα κόμματα είναι λογικό να βάζουν σε μεγάλο βαθμό το νέο διοικητικό χάρτη της χώρας δίπλα στον εκλογικό της χάρτη και να μετρούν εκλογικά κέρδη και ζημιές.............
Αν δεχθούμε ότι όλα αυτά ισχύουν, τότε ποιος πρέπει να αποφασίσει; Για ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα;
Μα η κυβέρνηση φυσικά! Αυτή γνωρίζει ποιο είναι το διοικητικό μοντέλο που θέλει να εφαρμόσει, αυτή είναι υποχρεωμένη να μελετήσει εξαντλητικά όλα τα υπέρ και τα κατά του νέου διοικητικού χάρτη και να προετοιμάσει το επιχειρησιακό σχέδιο εφαρμογής του.
Ποιος είναι ο ρόλος και η αποστολή των κυβερνήσεων; Ο ρόλος τους δεν είναι απλά διαχειριστικός. Είναι ρόλος πολιτικός, με την συνεπαγόμενη πολιτική ευθύνη, με το ανάλογο πολιτικό κόστος. Να σχεδιάζουν ανάπτυξη, να παίρνουν πολιτικές αποφάσεις και να οδηγούν τη χώρα και τους πολίτες της στο μέλλον, ακόμα και όταν οι δρόμοι που ανοίγονται μπορεί να φοβίζουν, να φαίνονται άγνωστοι ή αδιάβατοι.
Είναι ευθύνη των εκάστοτε κυβερνήσεων η λήψη τολμηρών πολιτικών αποφάσεων, αποφάσεων που θα μπορούσαν κάλλιστα να χαρακτηριστούν ιστορικές, όπως στην προκειμένη περίπτωση η Διοικητική Μεταρρύθμιση.
Ηγέτες και κυβερνήσεις πρέπει να χαρακτηρίζονται από διορατικότητα, ικανότητα να οραματιστούν το μέλλον, τόλμη να προχωρήσουν μπροστά.
Ηγέτες και κυβερνήσεις εκλέγονται από τους πολίτες για να κυβερνήσουν. Όχι για να κρύβονται πίσω από δημοσκοπήσεις και δημοψηφίσματα κάθε φορά που πρόκειται να ληφθεί μια απόφαση αναπόφευκτου πολιτικού κόστους.
Τι λόγο έχουμε να εκλέγουμε κυβερνήσεις άτολμες και φοβισμένες να αναλάβουν το πολίτικό κόστος που κρύβονται πίσω από συμμετοχικές διαδικασίες . Η συμμετοχή των πολιτών έχει ουσία και αξία στην καθημερινή πρακτική, στα «μικρά» μεγάλα πράγματα που καθορίζουν τη ζωή μας. Οι ιστορικές αποφάσεις είναι ευθύνη των κυβερνώντων. Αλλιώς να πάψουμε να εκλέγουμε κυβερνήσεις με πολιτικά κριτήρια. Ας επιλέξουμε τεχνοκράτες διαχειριστές, για να διαχειριστούμε με αμιγώς οικονομικούς όρους τη μιζέρια και την παρακμή μας.
Θα αντικρούσει ίσως κάποιος τα γραφόμενα, με ένα ισχυρό επιχείρημα. «Μα ο σημερινός πρωθυπουργός είναι εκείνος που εξιδανίκευσε τη συμμετοχική δημοκρατία». Καμία αντίρρηση. Αναμφισβήτητα έχει την αξία της αυτή η επισήμανση.
Όμως υπάρχουν δεδομένες, ιστορικές στιγμές στη πορεία μιας χώρας, μιας κοινωνίας, που απαιτούν τη μετουσίωση ενός “δημοκρατικού” ηγέτη σε “αυταρχικό” αρχηγό για να επιτευχθούν κοινοί στόχοι ή για να αποσοβηθούν κρίσιμες για την επιβίωσή και την ανάπτυξή της καταστάσεις. Η σημερινή κυβέρνηση, ο Γιώργος Παπανδρέου κινείται σε αυτό το πλαίσιο, σε δύο κρίσιμα ζητήματα. Αποτροπή της χρεοκοπίας της χώρας, επανασχεδιασμός του κράτους. Σε τροχιά σωστή ή λάθος,θα κριθεί από την ιστορία. Πάντως, αναλαμβάνει το πολιτικό κόστος των αποφάσεων του και προχωρεί. Αυτό ουδείς το αμφισβητεί.
Αλήθεια, μπορεί κανένας να φανταστεί τον Ανδρέα Παπανδρέου να κρύβεται πίσω από την αυτοδιοίκηση ή να καταφεύγει σε δημοψήφισμα, για να προχωρήσει στον «Καλλικράτη»; Ούτε καν σε ανέκδοτο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου