Οι απεργίες και η μάχη του Γ. Παπανδρέου στις Βρυξέλλες

MANIER

ΡΕΝΑ ΔΙΑΚΙΔΗ   Μια πρώτη γεύση των απεργιακών κινητοποιήσεων που πυροδοτούν τα μέτρα και οι αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση σε φορολογικό - ασφαλιστικό – εισοδηματική πολιτική, πήραμε χθές, με την ΑΔΕΔΥ να κάνει την αρχή, ενώ επίκειται θερμή συνέχεια. Το δικαίωμα στην απεργία είναι αδιαμφισβήτητο και ιερό, πολύ δε περισσότερο όταν προσβάλλονται και απειλούνται κεκτημένα που κανένας μέχρι σήμερα δεν διανοήθηκε να αμφισβητήσει, πόσο μάλλον να καταργήσει.
Όμως, αυτή η απεργιακή κινητοποίηση της περασμένης Τετάρτης είχε μια ιδιαιτερότητα.
Γινόταν την ίδια ώρα που η ΕΕ συζητούσε πακέτο στήριξης της Ελλάδας προκειμένου να γλυτώσουμε την πλήρη κατάρρευση της οικονομίας και τη χρεοκοπία.
Την ώρα που πρώτο θέμα στα διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα ήταν η ελληνική οικονομία και τα αδιέξοδά της. Την ώρα που ο πρωθυπουργός της χώρας Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος τις τελευταίους μήνες έχει δώσει ένα τιτάνιο αγώνα για να πείσει τους εταίρους μας ότι η Ελλάδα μπορεί να τα καταφέρει, είχε συναντήσεις με τους ομολόγους του για να τους εμπεδώσει την άποψη ότι το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης θα εφαρμοστεί και θα πετύχει το στόχο του. Κι όλα αυτά γιατί; Για να μην μας επιβάλουν οι Βρυξέλλες επιπλέον πακέτο μέτρων, με ακόμη επαχθέστερους όρους και με ακόμη μεγαλύτερη επιτήρηση της εφαρμογής των μέτρων αυτών.
Η απεργία την ίδια μέρα, έστειλε στη Ευρώπη μια εντελώς διαφορετική εικόνα από αυτή που προσπαθούσε να δώσει ο πρωθυπουργός. Την εικόνα μιας χώρας που οι πολίτες της, εξαντλημένοι από τόσα χρόνια μέτρων και λιτότητας, αυτή τη φορά δεν σκοπεύουν να συναινέσουν στις θυσίες που τους ζητάει η κυβέρνησή τους..........
..
Η απεργία τη δεδομένη στιγμή έμοιαζε με αυτοχειριασμό της Ελλάδας. Εμπέδωνε στους Ευρωπαίους την πεποίθηση ότι το ΠΣΑ δεν θα εφαρμοστεί (φάνηκε άλλωστε και από τα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου), ότι η μεγάλη επισφάλεια όσον αφορά τον εξωτερικό δανεισμό της χώρας μεγαλώνει ακόμη περισσότερο. Κατά συνέπεια, τους δώσαμε όλα εκείνα τα επιχειρήματα που αναζητούσαν για να μας πατήσουν με ακόμη μεγαλύτερη δύναμη στο λαιμό, να θέσουν ακόμη περισσότερους και επαχθέστερους όρους. Σαν να βάλαμε τα δάχτυλά μας και να βγάλαμε μόνοι μας τα μάτια μας!

Και αυτό συνέβη ενώ γνωρίζουμε ότι χωρίς την βοήθεια την Ευρωπαίων δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Όσα μέτρα κι αν πάρουμε. Όταν το εξωτερικό χρέος έχει διαμορφωθεί σε δυσθεώρητα ύψη, όταν τα ταμεία είναι άδεια, όταν η παραγωγικότητα βρίσκεται στο ναδίρ(η Ελλάδα βρίσκεται στην 27η θέση μεταξύ των 27 της ΕΕ). Όταν οι συντάξεις, οι μισθοί και γενικά η λειτουργία του κράτους πληρώνονται με δανεικά. Τα «δανεικά» έχουν συσσωρευτεί και είναι πολλά και οι δανειστές για να μας δανείσουν περαιτέρω, μας ζητούν, επιτόκια σχεδόν τοκογλυφικά. Με τη σειρά τους αυτά τα επιτόκια συσσωρεύουν μεγαλύτερα χρέη κ.ο.κ.. Φαύλος κύκλος.

Με αυτά τα δεδομένα, τι περιθώρια ελιγμών έχουμε; Τίποτε άλλο παρά τη λήψη σκληρών και αντιλαϊκών μέτρων που δικαίως φοβίζουν και ξεσηκώνουν του ς πολίτες, Μόνο που αυτή τη φορά δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Πιάσαμε πάτο!
Για το λόγο αυτό και όσον αφορά στην ουσία των μέτρων που εξαγγέλλει η κυβέρνηση, θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι δεν εξαγγέλλονται... εν κενώ, αλλά μέσα σε ειδικές συνθήκες μιας σκληρής οικονομικής συγκυρίας, με τη χώρα κυριολεκτικά στο χείλος του γκρεμού. Κατά συνέπεια, δεν μπορούμε με τίποτα να αγνοήσουμε αυτήν την κατάσταση.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να δούμε και να κρίνουμε τις αποφάσεις της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση οφείλει να «βάλει το μαχαίρι στο κόκαλο» και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μια νέα αρχή. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει «υποταγή» στους δανειστές μας. Είναι αλήθεια ότι μας κακοφαίνεται διότι «του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει». Εξίσου αλήθεια είναι όμως ότι δεν υπάρχουν πια μαγικές λύσεις ούτε ταχυδακτυλουργοί.