Ο Franz Kafka, γεννήθηκε στην Πράγα το 1883, μία από τις σημαντικότερες πόλεις της Αυστροουγγαρίας και πρωτεύουσα της Βοημίας. Παρότι ο Κάφκα θεωρείτε ένας συγγραφέας με τεράστια επιρροή, ιδιαίτερα τον 20 αιώνα, κατά τη διάρκεια της ζωής του το έργο του δεν είχε αναγνωριστεί. Σήμερα, τα λόγια του συγγραφέα έχουν χαρακτηριστεί ως σύμβολο του αυξανόμενου άγχους του σύγχρονου ανθρώπου και της αποξένωσης σε έναν ακατάληπτο, εχθρικό και αδιάφορο κόσμο. Σαν σήμερα, 3 Ιουνίου του 1924, ο Franz Kafka έφυγε από τη ζωή.
Γόνος μιας μεσοαστικής οικογένειας Εβραίων, μεγάλωσε στη σκιά του επιβλητικού και αυταρχικού πατέρα του. Το συναίσθημα της ανικανότητας, ακόμη και στις πιο επαναστατικές του στιγμές, κατείχε ξεχωριστή θέση στα έργα του. Ως καλός μαθητής στο αναγνωρισμένου κύρους γερμανικό σχολείο όπου φοίτησε, κατάφερε το 1906 να πάρει το πτυχίο του στη Νομική. Το τελευταίο του εξασφάλισε μια άνετη ζωή που του άφηνε ελεύθερο χρόνο για συγγραφή, την οποία αποκαλούσε ως την ουσία – ευλογία και κατάρα παράλληλα – της ύπαρξής του.
Έως το 1917, όταν αρρώστησε από φυματίωση, εργαζόταν στο Workers' Accident Insurance institution. Έκτοτε, η ασθένεια τον ανάγκασε να λαμβάνει συνεχώς άδεια, μέχρι και το 1922 όταν και παραιτήθηκε. Ο Kafka έζησε τη μισή ζωή του –μετά το 1917- σε θεραπευτήρια, καθώς η φυματίωση εξαπλώθηκε από τους πνεύμονες στον λάρυγγά του......
Ο Kafka έζησε εξαρτώμενος συναισθηματικά από τους γονείς του, τους οποίους λάτρευε και μισούσε ταυτόχρονα. Καμία από τις αποτυχημένες ερωτικές του σχέσεις κατάφερε να τον βγάλει από την εσωτερική του εξάρτηση. Παρότι το επιθυμούσε πολύ, δεν παντρεύτηκε ποτέ. Αποκαλούσε τη σεξουαλική επαφή «η τιμωρία του να είσαι μαζί», ενώ στα έργα του το σεξ συνδέεται συχνά με τη βρομιά ή την ενοχή. Παρόλα αυτά, ο Kafka είχε μια ενδιαφέρουσα κοινωνική ζωή, γνωρίστηκε με αρκετές προσωπικότητες από το χώρο της λογοτεχνίας και διανοούμενους της εποχής του, όπως οι συγγραφείς Franz Werfel και Max Brod.
Κανένα από τα έργα του δεν εκδόθηκε κατά τη διάρκεια της ζωής του, και μόνο ύστερα από αρκετή δυσπιστία αποφάσισε να εκδώσει ένα μικρό κομμάτι ενός μυθιστορήματός του. Αντιθέτως προς την επιθυμία του όλα του τα ανέκδοτα έργα να καταστραφούν μετά το θάνατό του, ο φίλος του Max Brod αποφάσισε να τα εκδώσει. Τα πιο γνωστά του έργα είναι: Η Δίκη (1925), η οποία αφορά έναν άντρα που συλλαμβάνεται και αναμένει τη δίκη του, χωρίς να γνωρίζει την κατηγορία σε βάρος του. Το Κάστρο (1926) περιγράφει τις αδυσώπητες αλλά άκαρπες προσπάθειες του πρωταγωνιστή να κερδίσει την αναγνώριση από τις μυστηριώδεις αρχές που κυβερνούν από το κάστρο τους το χωριό όπου θέλει να εγκατασταθεί. Τέλος, το Αμέρικα (1927), δείχνει τον χωρίς τέλος αγώνα μιας νεαρής μετανάστριας να εξασφαλίσει μια θέση σε μια ξένη, ακατάληπτη χώρα. Σε όλα αυτά τα έργα, το μεστό ύφος του δημιουργεί μια εντυπωσιακή αντίθεση με τις λαβυρινθικές πλοκές του, τους οδηγούμενους από άγχος παραλογισμούς και τα ισχυρά καταπιεστικά σύμβολα του βασανισμού και της ανομίας που αποτελούν την ουσία του οράματος του συγγραφέα. Έχουν γίνει πολλές προσπάθειες να αναλυθεί το έργο του Kafka. Ο ίδιος του ο αφορισμός όμως μπορεί ίσως να δώσει τη μόνη λογική εξήγηση. tvxs.gr 
1 σχόλιο:
H εποχή μας χαρακτηρίζεται ως κατ' εξοχήν «καφκική» και ως εκ τούτου έχει ανάγκη τους αφορισμούς εκείνου που της έδωσε το όνομα αυτό, μόνο και μόνο για να την αρνηθεί.
Ο Μαξ Μπροντ, αγαπημένος φίλος του Φραντς Κάφκα, βρήκε τους πρώτους αφορισμούς στα περίφημα γαλάζια τετράδια στα οποία ο Κάφκα έγραφε τις σκέψεις του στα 1917-18. Η μεγαλοφυία του συγγραφέα τους κάνουν τους αφορισμούς μικρά πολιτικά κείμενα που μας αφορούν, ιδιαίτερα σήμερα.
1. Ο αληθινός δρόμος περνάει πάνω από ένα σκοινί που δεν είναι τεντωμένο ψηλά, αλλά λίγο πάνω από το έδαφος. Φαίνεται πως σκοπός τους είναι να σε κάνει να σκοντάφτεις πάρα να περπατάς.
2. Υπάρχουν δύο κύριες αμαρτίες από τις οποίες προέρχονται όλες οι άλλες: η ανυπομονησία και η αμέλεια. Εξαιτίας της ανυπομονησίας διώχτηκαν από τον παράδεισο, εξαιτίας της αμέλειας δεν επιστρέφουν. Ισως όμως να υπάρχει τελικά μόνο μία κύρια αμαρτία: η ανυπομονησία. Εξαιτίας της ανυπομονησίας διώχτηκαν, εξαιτίας της ανυπομονησίας δεν επιστρέφουν.
3. Από ένα σημείο και μετά, δεν υπάρχει επιστροφή. Αυτό το σημείο πρέπει να το φτάσουμε.
4. Μην αφεθείς και πιστέψεις πως θα μπορούσες να έχεις μυστικά από το Κακό.
5. Οταν κανείς δεχτεί μια φορά μέσα του το Κακό, δε ζητάει πια να τον πιστεύει κανείς.
6. Το Καλό είναι κατά κάποιον τρόπο απελπιστικό.
7. Ευτυχία είναι να καταλαβαίνεις πως το έδαφος πάνω στο οποίο πατάς δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερο απ' όσο σκεπάζουν τα δυο σου πόδια.
8. Από τον πραγματικό αντίπαλο μπαίνει μέσα σου απεριόριστο θάρρος.
9. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τη διαρκή εμπιστοσύνη σε κάτι άφθαρτο μέσα του, αν και τόσο το άφθαρτο όσο και η εμπιστοσύνη μπορεί να του μένουν διαρκώς κρυμμένα. Μια από τις εκφραστικές δυνατότητες αυτής της απόκρυψης, είναι η πίστη σ' έναν προσωπικό θεό.
10. Στον αγώνα ανάμεσα σ' εσένα και τον κόσμο, υποστήριζε τον κόσμο.
11. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από τον πνευματικό κόσμο. Αυτό που ονομάζουμε «υλικό» κόσμο είναι το Κακό στον πνευματικό κόσμο. Κι αυτό που ονομάζουμε Κακό είναι μόνο μια αναγκαιότητα σε μια στιγμή μέσα στην αιώνια εξέλιξη.
12. Η συναναστροφή με ανθρώπους παραπλανά όσον αφορά την αυτοπαρατήρηση.
13. Το πνεύμα γίνεται ελεύθερο όταν σταματά να είναι στήριγμα.
14. Μπορείς ν' αποτραβηχτείς από τα βάσανα του κόσμου, σε αυτό είσαι ελεύθερος και ανταποκρίνεται στη φύση σου, αλλά ίσως αυτό ακριβώς το αποτράβηγμα είναι το μοναδικό βάσανο που θα μπορούσες ν' αποφύγεις.
15. Ο θάνατος είναι μπροστά μας όπως στην αίθουσα ενός σχολείου ένας πίνακας που αναπαριστά τη μάχη του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Εξαρτάται από τις πράξεις μας σ' αυτή τη ζωή το αν θα ρίξουμε σκοτάδι σ' αυτόν τον πίνακα ή ακόμα κι αν θα τον εξαφανίσουμε.
16. Η δυσαναλογία του κόσμου φαίνεται κατά παρήγορο τρόπο ότι είναι μόνο αριθμητική.
17. Πώς μπορεί να χαίρεται κανείς για τον κόσμο εκτός απ' όταν καταφεύγει σ' αυτόν;
18. Πρώτα δεν καταλάβαινα γιατί δεν έπαιρνα στην ερώτησή μου καμία απάντηση. Σήμερα δεν καταλαβαίνω πώς μπορούσα να πιστεύω ότι ήταν δυνατόν να ρωτάω. Αλλά στην πραγματικότητα δεν πίστευα καθόλου, ρωτούσα μόνο.
Δημοσίευση σχολίου