Η φούσκα της ισχυρής Ελλάδας

Του ΠΑΝΟΥ ΣΩΚΟΥ

Μόνιμος και διαρκής στόχος των κυβερνήσεων στην Ελλάδα μετά το 1974 ήταν η Ελλάδα του «ανήκομεν εις την Δύσιν», να γίνει ευρωπαϊκή, όχι επειδή το λέει η γεωγραφία αλλά επειδή αξίζει να είναι στον σκληρό πυρήνα των χωρών της Ευρώπης πολιτιστικά, κοινωνικά και οικονομικά και όχι στο περιθώριο της βαλκανικής περιφέρειας, ένα βήμα πριν την Ανατολή.

Η χώρα μπήκε το 1979 στην ΕΟΚ, στη δεκαετία του '80 εδραίωσε τη θέση της σε αυτήν ως ισότιμος εταίρος, στην εκπνοή της δεκαετίας του '90 (1999) εντάχθηκε στην ΟΝΕ και από την 1/1/2002 έχει ως νόμισμα το ευρώ. Οι στόχοι ο ένας μετά τον άλλον επιτεύχθηκαν και γιατί η χώρα είχε ηγέτες καταξιωμένους διεθνώς και γιατί αυτή ήταν η πολιτική βούληση των ισχυρών της Ευρώπης αλλά και γιατί βοήθησε η λεγόμενη δημιουργική λογιστική.

Η Ευρώπη έφερε στην Ελλάδα το άφθονο χρήμα «της ΕΟΚ των μονοπωλίων». Επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις, ενισχύσεις. Στη δεκαετία του '80 μέσω των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων (ΜΟΠ), αργότερα μέσω Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης (ΚΠΣ), τώρα μέσω του ΕΣΠΑ. Μαζί με τη χώρα βρήκε χρήματα κι ο κόσμος και περισσότερο απ' όλους οι επιτήδειοι των εκάστοτε κυβερνήσεων.

Η Ελλάδα πολύ γρήγορα έμαθε να ζει σε μία εικονική, σε μία επίπλαστη πραγματικότητα. Τα χρήματα άφθονα αλλά ποτέ δεν επενδύθηκαν σωστά, με αποτέλεσμα ο παραγωγικός ιστός της χώρας να αποδιαρθρωθεί. Η πραγματική οικονομία έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια της και έφθασε στο σημείο μηδέν. Η πραγματική ανάπτυξη ποτέ δεν ήρθε. Σήμερα κανείς δεν ξέρει τι παράγει η χώρα. Τα αγροτικά προϊόντα δεν είναι ανταγωνιστικά και οι αγρότες ζουν -για λίγο ακόμα- από τις επιδοτήσεις............. Ο τουρισμός δεν επαρκεί και επιπλέον έχασε το μονοπώλιο των προηγούμενων δεκαετιών, καθώς γειτονικές χώρες προσφέρουν ελκυστικά πακέτα. Βιομηχανία δεν είχε ποτέ η Ελλάδα και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις φυτοζωούν. Οι επενδύσεις από το εξωτερικό ποτέ δεν ήρθαν και οι εγχώριες επενδύσεις ποτέ δεν έγιναν. Αντιθέτως, πολλές επιχειρήσεις μετά το 2000 έκλεισαν και μετανάστευσαν στις φθηνές χώρες των Βαλκανίων για φθηνά εργατικά χέρια.

Ο δρόμος της χώρας είχε φθάσει από καιρό σε αδιέξοδο αλλά όλοι είχαν βολευτεί στον μύθο του ευρωπαϊκού ονείρου και του πλασματικού πλούτου. Περισσότερο απ' όλους οι κυβερνήσεις, που άφησαν τα χρόνια, τα χρήματα και τις ευκαιρίες να περάσουν χωρίς αξιοποίηση.

Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον εικονικού πλούτου, η ζωή των πολιτών δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο. Το κόστος της ζωής διπλασιάσθηκε, χωρίς να διπλασιασθεί το οικογενειακό εισόδημα. Τα έσοδα που λείπουν τα καλύπτει το άφθονο πλαστικό χρήμα και τα πολλά καταναλωτικά δάνεια. Η υπερκατανάλωση, που τροφοδοτήθηκε από τις τράπεζες, οι οποίες αξιοποίησαν με τον καλύτερο τρόπο τη φυσιολογική τάση των ανθρώπων να βελτιώνουν τη ζωή τους, έχει οδηγήσει σε ύψη-ρεκόρ τον αριθμό των υπερχρεωμένων νοικοκυριών.

Δεν είναι όμως μόνον αυτές οι στρεβλώσεις της ελληνικής Πολιτείας και κοινωνίας. Οι υποχρεώσεις των πολιτών προς το κράτος θεωρούνται κρατική καταπίεση και οι στοιχειώδεις υποχρεώσεις του κράτους στους πολίτες του πολυτέλεια. Η ρεμούλα και η διαφθορά έχουν γίνει ο κανόνας, σε ένα κράτος που οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του είναι αδρανείς. Φόρους πληρώνουν μόνον οι μισθωτοί ενώ οι διάφορες συντεχνίες, μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις, πλήθος ελεύθερων επαγγελματιών τα 'χουν βρει με το κράτος και δεν πληρώνουν. Οι «ημέτεροι» πράσινοι ή γαλάζιοι είναι πάντα υπεράνω των νόμων...

Αργά ή γρήγορα θα έφθανε η ώρα της κρίσης. Κι έφθασε. Το ευρωπαϊκό ελληνικό οικοδόμημα γκρεμίστηκε· όμως στο όνομα της «εθνικής ανάγκης» γκρεμίζονται και οι πραγματικές κοινωνικές κατακτήσεις... Γυρίζουμε δεκαετίες πίσω, για να πάρουμε το νήμα από την αρχή.Enet.gr